Soms, soms hoor, niet altijd, vraag ik me af of politiek commentatoren en journalisten en redacteuren, zichzelf niet te belangrijk maken. Door te praten over politici, door hun daden te analyseren en vooral door commentaar te leveren of wat er gedacht en hoe er gehandeld zou kunnen worden. Door politici. Kijk Brussen, jij kunt je dan wel druk maken over de Olympische Spelen maar die sporters die als een gek rondjes 26,3 of 29,2 schaatsen om daarna op een podium te juichen, doen dit tenminste wel met een doel: winnen. Ze staan tegenover tegenstanders die ook jarenlang niet anders doen dan ijsbanen wereldwijd te inspecteren. Schaatsen. Zonder enige pretentie, jarenlang trainen om de allerbeste te zijn. Het is zoveel oprechter dan de farce die eens in de zoveel tijd in de Tweede Kamer wordt gehouden. Marathonspoeddebatten die urenlang duren om niets. Glas plas was.
Weet je nog, Duijvestijn? Die niet voor de JSF ging stemmen? Teeven, die zich tig keer moest verantwoorden. En er nog zit? Mansveld die hakkelend uit d’r woorden kwam? En er nog zit? Het is poeha voor de bühne. Zoals dat gedoe met Plasterk dat ook was. Er waren journo’s die het serieus ‘spannend’ vonden. Journo’s die serieus meenden dat hij wel ’ns zou moeten opstappen. Volksstammen journo’s zijn opgebleven om naar de volksverlakkerij te kijken die spoeddebat heette. Een journalist die serieus gelooft dat een maand voor verkiezingen nog een minister naar huis wordt gestuurd, zou uit zijn ambt ontheven moeten worden.
Als Jan Klaasen de doorsnee politicus vertegenwoordigt, is Katrijn de variant op de journo. Ze liggen bij elkaar in bed met een eeuwigdurende poppenkast. Doe mij maar Sven, Michiel, Koen, Stefan, Marc en de rest van #teamNL
Bert Brussen & Ebru Umar schrijven om de dag een column voor ThePostOnline &Fabmagazine.nl.
