Mijn Catalaanse buren hebben de laatste dagen vrij gehad. Het waren nationale feestdagen in Catalonië. Niet om de onafhankelijkheid, dat laat nog op zich wachten. Op 6 december vierden de Spanjaarden dat exact 39 jaar geleden via een referendum de Spaanse grondwet door het volk werd goedgekeurd. Dezelfde grondwet die Puigedemont en de zijnen recentelijk hebben overtreden door een referendum voor de onafhankelijkheid van Catalonië te organiseren.
En met 8 december als de dag van de viering van de onbevlekte ontvangenis van Maria werd het een weekend van totaal vijf dagen. Mijn dochter en ik besloten gebruik te maken van de vrije tijd en de dagen in Nederland door te brengen.
Tien minuten voor de landing op Schiphol vlogen we nog vrolijk in een prachtige blauwe lucht boven de wolken. Het wolkenpak was niet heel dik, in twee minuten waren we er doorheen. Maar daar wachtte ons het Nederlandse leven onder de wolken.
Onder de wolken regende, sneeuwde en waaide het. Het was er donker en we verveelden ons wat. De donkere dagen boden geen troost, geen nuchter plezier, geen liefde zonder verraad. Ik zocht mijn vroegere vriendinnen op. We praatten met elkaar en het voelde vertrouwd. We keken terug op de onomkeerbaarheid van gedane zaken.
Mijn vroegere vriendinnen zijn aanpakkers en doorzetters, net als vele andere Nederlanders. Ze hebben het leven doorvoeld, zijn in therapie geweest, hebben religie omarmd en afgestoten, diëten geprobeerd en pogingen gedaan om met slechte gewoonten te stoppen. Zo goed en zo kwaad als dat gaat. Ze wonen in kapitale huizen, zijn omringd door luxe producten, design, kunst, theater, mensen en relaties. Ze hebben werk, ambities en burn-outs. Ze ervaren hardheid, bitterheid, wraakgevoelens en onvriendelijkheid.
Mijn Catalaanse buren waren ondertussen niet ver van mij vandaan. Zij demonstreerden in Brussel voor vrijlating van politieke gevangen en ondersteuning van Puigedemont, de Catalaanse ex-regio president in ballingschap. Hem wacht een toekomst als politiek asielzoeker in Brussel, als gevangene in Spanje of als herkozen regio-president van Catalonië. Wie zal het zeggen.
Mijn Nederlandse vriendinnen snappen het niet. Wat doen de Catalanen in Brussel? Het is toch duidelijk dat de Europese Unie niets voor hen wil doen? Dat de politici hun deuren gesloten houden en de hang naar onafhankelijkheid afdoen als een Spaanse kwestie? De Spaanse grondwet uit 1978 is toch duidelijk!?
Toch waren de Catalanen in Brussel. Om hun premier te steunen. Met 45.000 man sterk hebben ze meer dan 1200 kilometer afgereisd om bij hem te zijn. Met hun oude auto’s, bussen en treinen of per vliegtuig. Zij lieten zon, zee en bergen achter zich om hun warmte te delen, hun zon te laten schijnen, hun verbondenheid te laten zien, hun vriendelijkheid en pacifisme te tonen. Met het weinige dat ze hebben, zonder grote ambities, zonder enige opsmuk. Want ze hebben de tijd, ze nemen de tijd, ze doen het rustig aan, hebben geen haast, hoeven niet alleen aan zichzelf te denken, kunnen zich inzetten voor een maatschappij waarin ze geloven en nog zo wat. Zij wel.
Catalaanse feestdagen in grijze Brusselse straten. Mijn buren zullen van een koude kermis thuiskomen. Als ze überhaupt met dit weer nog thuiskomen, want mijn dochter en ik zitten voorlopig nog vast in Nederland. Alle vluchten zijn geannuleerd, maar wellicht hebben onze buren nog een plekje in de auto vrij. Want zo zijn ze: altijd vriendelijk en denkend aan de ander.
