“Zeg, Hans?”
“Jaaa…”
“Zit je wel lekker in je vel?”
“Het klinkt alsof je redenen hebt om te veronderstellen van niet. Klopt dat?”
“Eh, nou…”
“Vertel.”
“Als ik eerlijk ben: ik vind je stukjes de laatste tijd wel erg… eh… zuur. Zeker die op DeJaap.”
“Zuur, zei je? Dat woord hoor ik steeds vaker. Op Twitter is het een soort codewoord. Zuur. Het betekent zoiets als: somberaar. Loser.”
“Ik begrijp “t wel, eerlijk gezegd, dat ze je zuur noemen.”
“O ja? Voor den draad ermee.”
“Ik weet niet. De grondtoon van je stukken is zo… eh… tja, zuur. Ik heb er even geen ander woord voor. Anderen kennelijk ook niet.”
“Zit je er mee? Met mijn vermeende zuurgraad?”
“De wereld is al zo cynisch en negatief. Kijk om je heen. De meesten klagen al buitenproportioneel veel. Ik denk dan: waarom sluit je aan in dat koor? Ik had meer van je verwacht.”
“Waarom denk je dat mensen zo klagen? Ooit over nagedacht?”
“Omdat mensen nooit tevreden zijn. En altijd focussen op wat niet goed gaat.””Meen je dat nou? Wat een ontzettend domme, elitaire, zure opmerking van jou!”
“Vind je? Mmm, misschien ja…”
“Ik ben het ook volkomen met je oneens. De mensen willen er bijna altijd wat van maken. Als één ding de mensheid kenmerkt en uitput, is het wel dat ze altijd doorgaan. Blind doorgaan. Altijd. Ook als alle seinen op rood staan. De menselijke wil is zowat grenzeloos! Altijd lijmen, lachen en de vrede bewaren. Al stort het huis van de buren in.”
“Mooi toch? Die drang om je niet klein te laten krijgen?”
“Allerminst. Wat is dat voor een wereld waarin mensen bewust de andere kant op moeten kijken? En alleen met de juiste oogkleppen kunnen overleven? Dat is een hel! Ik gun ze iets beters.”
“Een hel. Toe maar. Geen wonder dat je “zuur” wordt genoemd, Hans.”
“Zal ik je eens wat zeggen? Ik wil graag leven zonder angst. Zonder leugens. Althans, zoveel mogelijk. Daarom benoem ik de krachten, die ons de hele tijd in de verdediging drukken. De reclame. De TV. De mode. De BN-ers. De journalistiek. De bewustzijnsindustrie. Als je erover nadenkt ben ik, verdomme, een zwaar bezopen idealist! Ik schrik er zelf van.”
“Een zure idealist.”
“Met de nadruk op: idealist.”
“Terug naar mijn vraag. Zit je nou lekker in je vel, ja of nee?”
“Al zou het zo zijn of niet zo zijn, ik haat die uitdrukking! In deze wereld is “lekker in je vel zitten” gelijk aan: oogkleppen op.”
“Nou, oké. Als je het zó stelt heb ik, heel eerlijk gezegd, toch liever oogkleppen op.”
“Dus het komt er, heel eerlijk gezegd, op neer dat je mij “zuur” noemt omdat ik weiger oogkleppen op te zetten? Nou, proficiat! Wéér zo”n blije eikel, waar we geen reet mee opschieten.”
Deze dialoog met onder andere Hans van Willigenburg vond de afgelopen week in licht gewijzigde vorm plaats op een Rotterdams terras, nota bene tijdens wat iedereen gretig ‘de eerste lentedag’ noemde.
Foto: meddygarnet
