Gisteren heb ik één van mijn beste vriendinnen begraven. Ze is 27 geworden. Kanker. In amper zeven maanden tijd had de ziekte zich een weg door haar lichaam gevreten. Van haar baarmoederhals tot aan haar ruggenmerg en hersens. Toen ze stierf lag ze in haar eigen pis en herkende ze haar eigen ouders niet meer. Ze woog amper 30 kilo toen ze, schreeuwend en ijlend, haar laatste adem uitblies. Ze was niet bang. Al ruim voordat ze ziek werd spraken we al zo vaak over de dood. Soms tot in de ochtend, op haar bed in haar kale Selwerdflatje, met niets meer dan een kaars op een fles om de duisternis te doorbreken. “De dood vrees ik het minst,” heeft ze me eens toevertrouwd, “maar niet meer bij jou te kunnen zijn slaat me met eeuwigdurende angst.”
