Na alle aandacht voor het ‘cultuurmarxisme’ op TPO en in verschillende kranten konden we afgelopen zondag bij Buitenhof een debat zien tussen Sid Lukkassen, TPO-auteur, en Casper Thomas, redacteur van De Groene Amsterdammer. We kunnen veilig stellen dat Casper Thomas het debat won, al was het alleen al omdat hij de naam Aboutaleb normaal uitsprak. Lukkassen legde de klemtoon verkeerd. En sloeg verder onnavolgbare wartaal uit.
Dat hele ‘cultuurmarxisme’ doet onderhand denken aan de term ‘populisme’, dat andere, alles verklarende, pseudowetenschappelijke begrip. Lukkassen is een soort Cas Mudde. ‘Het gevaar van het populisme!’ ‘Het gevaar van het cultuurmarxisme!’ Gerard Reve had gereageerd met een ‘Kunt u mij daar het adres en telefoonnummer van geven?’
Het komt bij Lukkassen blijkbaar niet op dat progressieve ideeën op het culturele vlak geheel zelfstandig in progressieve hoofden op kunnen komen, zonder dat daar een agenda van Gramsci of de Frankfurter Schule voor nodig is. Dat is zelfs aannemelijk, daar je naast het culturele domein slechts het economische en het politieke domein hebt, dus je moet wat, om het zo maar te zeggen. Maar, krijg je dan tegengeworpen, die mensen zijn onnozele en onbewuste ‘footsoldiers’ van Gramsci! Ja, en zo ben ik een footsoldier van Jezus, als ik eens m’n andere wang toekeer. Kortom, maak het je moeder wijs, daar in Duiven.
Dat gezegd hebbende, het is toch jammer, want van een andere aanhanger van de theorie, door wie Paul Cliteur er laatst op kwam – en aan wie we de aandacht nu dus te danken hebben -, kunnen we wel veel opsteken, al is het alleen al over de opkomst van Trump. We hebben het over Milo Yiannopoulos, oud-redacteur van Breitbart, provocateur en conservatief activist. (Ik breng hem graag weer onder de aandacht.) Wie er voor openstaat, is het aan te raden zijn zeer vermakelijke, pas verschenen bestseller Dangerous aan te schaffen. En zijn Breitbart-artikel te lezen (alhier) over de ‘alt-right’ beweging, toen die nog niet gedomineerd werd door neo-nazi’s en ‘white nationalists’. Het zal een kwestie van smaak zijn, maar het komt me voor dat Yiannopoulos net wat meer genie is dan gek, in plaats van andersom.
Een van de stellingen van Yiannopoulos is dat jonge ‘libertarians’ en conservatieven de nieuwe rebellen zijn, een nieuwe tegencultuur vormen, waar links-progressieven voorheen de tegencultuur vormden. En daar zit wat in. Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw ontworstelden jongeren zich uit benepen conservatieve milieus en bevochten ze gelijke rechten voor vrouwen, homo’s en andere onderdrukten.
Maar tegenwoordig bevolken de progressieven sleutelposities in media en op universiteiten en domineren ze de ‘leitkultur’. “The counter-culture of the 1960s became the prevailing culture of the 1980s. By the 1990s, (..) the New Left had become the establishment.” Vandaag de dag ben je ‘beschaafd’ en zijn je opvattingen sociaal acceptabel als je progressieve standpunten inneemt. Heb je die niet, dan hou je je gedeisd:
“Here’s a neat trick: if you want to work out if your favorite celebrity is a Republican, just Google them and see if they talk about politics. If the answer is no, then yes: they’re a Republican.”
In Nederland geldt min of meer hetzelfde. Als je in universitaire, Amsterdamse of traditionele media-kringen erbij wilt horen, dan kun je je niet al te ‘rechts’ uiten, en zeker geen Baudet of Wilders-aanhanger zijn, want dan loop je een risico. Het aantal columnisten bijvoorbeeld dat zich in ‘beschaafde’ en ‘intellectuele’ kranten als NRC, Volkskrant, Trouw of Parool rechts-conservatief durft uit te spreken, is tegenwoordig op één hand te tellen. Terwijl het er wemelt van de progressieve auteurs. Deze zomer kregen we er in Volkskrant en NRC weer een aantal (doorgedraaide) social justice warriors bij, columnisten als Izz ad-Din Ruhulessin, Kiza Magendane en Clarice Gargard.
Het draait hier met name om standpunten inzake ‘identiteitspolitiek’, dat wil zeggen het denken in termen van verschillende categorieën onderdrukten en afgeleiden daarvan: vrouwen, seksisme, homo’s, homofobie, transgenders, racisme, islamieten, islamofobie, vluchtelingen, xenofobie. We hoeven er geen vooropgezet plan in te zien, maar een verschuiving van aandacht lijkt er inderdaad te zijn:
“The New Left, as they came to be called, were responsible for the early stages of the Left’s pivot away from traditional class politics and towards the divisive, politically-correct world of gender, racial, and sexual politics we know today.”
In ieder geval kunnen we stellen dat het af en toe wat lijkt door te schieten. In Nederland kregen we bijvoorbeeld met Zwarte Piet het toch wat oververhitte ‘racisme-debat’, maar is er nu ook hernieuwde belangstelling voor het feminisme. Denk aan de actie #zeghet in 2015, toen vrouwen aandacht vroegen voor seksueel misbruik, het manifest tegen GeenStijl door 140 media-vrouwen, wegens (vermeend) seksisme, en feministische terminologie die plotseling weer in zwang raakt, ook in traditionele media, zoals ‘mansplaining’, ‘manspreading’, of het (absurde) idee dat laatst plotseling in de NRC opdook: “Omgekeerd seksisme bestaat niet” (hier). En sinds kort hebben we debatten over transgenders, slavernij en standbeelden. En alles waait natuurlijk over vanuit de VS.
Maar nu komt de crux. De nieuwe rebellen zijn van mening dat de idealen van de rechtvaardigheidsbrigade allang bereikt zijn.
“By 2010, the argument that racism, sexism, and homophobia still ran rampant in western society started to look absurd.”
En de jonge opstandigen menen dat de social justice warriors hun strijd voortzetten uit pure haat en verblindende ideologie.
“They’re a hideously ugly army of scolds who want to tell you how to behave.”
En traditionele rechts-conservatieve partijen hebben zich er al die jaren onvoldoende tegen teweer gesteld. Met als gevolg: de enorme populariteit van websites als Breitbart en GeenStijl. En de niet te evenaren populariteit, binnenkort – mits aan de vreselijke lay-out en het nog ergere lettertype eens iets gedaan wordt – van: ThePostOnline.
Wie zich nu in de verschillende onderwerpen verdiept, moet de ‘nieuwe rebellen’ vaak gelijk geven. Het volgende voorbeeld is illustratief: het zogenaamde inkomensverschil tussen mannen en vrouwen. Yiannopoulos strijdt al jaren tegen deze ‘feministische mythe’, onderbouwd met cijfers. Als men corrigeert voor niet-seksistische factoren blijkt het inkomensverschil nauwelijks te bestaan. Ook in Nederland, volgens het CBS (zie hier). Jonge vrouwen verdienen zelfs meer dan hun mannelijke leeftijdsgenoten, omdat ze hoger opgeleid zijn. Maar toch blijven feministen de mythe in stand houden, bij ons bijvoorbeeld minister Bussemaker in Buitenhof op 7 mei, toen ze met een stel feministen de stand van vrouwenzaken mocht doornemen (zonder enig kritisch tegengeluid).
Mocht iemand overigens voor de emancipatie van jonge mannen willen pleiten, vanwege dat inkomensverschil, dan zal het feministische Clara Wichmanfonds er alles aan doen om dat tegen te werken, zoals ze dat deed toen de Haagse Rechtbank meer mannelijke rechters wilde werven, wegens ondervertegenwoordiging (zie deze link, uw mond valt open). Kortom:
“Feminism describes itself merely as a movement for female equality. But it behaves like something quite different: a vindictive, spiteful, mean-spirited festival of man-hating.”
Maar ook inzake racisme, homofobie, vluchtelingen en islam zijn er vele kanttekeningen te plaatsen, waardoor de onderdrukten opeens wat minder onderdrukt blijken. En de ‘nieuwe rebellen’ zijn het dus zat vanuit de dominante, links-progressieve, leitkultur voorgelogen te worden en continue verteld te worden hoe ze over die onderwerpen dienen te denken en praten. Andersgezegd:
“Social taboos for the past fifteen years have all come from the progressive left.”
En de nieuwe lichting rechts-conservatieven vormen de nieuwe tegencultuur.
Goed, ook op deze analyse is vast wel wat aan te merken. Daarom kunnen we maar beste voorzichtig zijn en zeggen dat we het ook allemaal niet weten. Met andere woorden: bescheiden blijven. Net als Yiannopoulos:
“I’m the best at being humble. No one can touch my modesty. Be like me, and stay grounded!”
Dit artikel werd eerder hier gepubliceerd.
