Seuten. Zo worden mutsen in België genoemd. En hoewel de mutsenplaag daar minder ernstige vormen heeft aangenomen dan in Nederland, vond de Vlaamse minister van Werk het hoog tijd er iets aan te doen. Deze Monica de Coninck, een potige tante mét kinderen en een stevige carrière riep vrouwen op om aan het werk te gaan. En hoewel haar bewoordingen mild waren en haar argumenten legitiem, viel half Vlaanderen over haar heen. En dus werd ik ingevlogen om haar bij te vallen in het tv-programma Ter Zake.
De minister maakt zich vooral zorgen over de economische zelfstandigheid van vrouwen. “Het eindigt niet altijd zo romantisch”, doceerde ze streng. Ze vindt dat vrouwen goede afspraken moeten maken met hun man over de rolverdeling thuis. Bovendien is gemiddeld maar 27 jaar werken gewoon niet genoeg nu we steeds ouder worden. Duidelijke economische motieven. Ik vind echter dat er een andere reden is dat vrouwen lekker moeten gaan werken. Werken is namelijk leuk. Je wereld wordt groter, je ontmoet mensen die je anders nooit tegen zou komen, je krijgt waardering, het gebruiken van je talenten levert voldoening op. Je bent trots op jezelf. En je man en kinderen hebben een reden extra om trots op jou te zijn.
Werk is geen afschuwelijk strafkamp
We moeten op een andere manier tegen werken gaan aankijken. Ik riep daartoe onlangs al op in een interview in het Vlaamse blad Vacature. Zullen we de kreet ‘zuurverdiende centen’ per direct afschaffen? Ik heb nog nooit één cent zuurverdiend. Vooral linkse politieke partijen in Nederland doen alsof werk een afschuwelijk strafkamp is waar je zo snel mogelijk uit zou moet ontsnappen. Als je allebei moet werken in een gezin, omdat je anders je huis en je vakanties niet kunt betalen, dan is dat volgens hen heel erg en moeten we daar iets aan doen.
Eén modaal inkomen is géén ideaalbeeld
De -met name linkse- politiek wil een cultuur in stand houden waarbij je met één modaal inkomen een gezin kunt onderhouden. Zolang we dat idee niet loslaten, verandert er nooit iets. Ik vind dat kwalijk, het in stand houden van een ideaalbeeld dat geen ideaalbeeld is. Ik heb eens een tijd niet kunnen werken omdat ik ziek was. En ik vond het vreselijk. Dat ik er maatschappelijk niet meer toe deed. Dat mijn wereld kleiner werd. Ik stortte me als een gek op allerlei vrijwilligerswerk. Ik riep een staatsgreep uit, richtte een republiek op. Alles om maar bezig te blijven en het gevoel te blijven houden dat ik iets nuttigs deed wat me ’s avonds een voldaan gevoel gaf. Je leest het ook vaak in interviews met winnaars van een loterij. Van het gewonnen geld lossen ze de hypotheek af, kopen ze een nieuwe auto en gaan ze op vakantie. Maar ze blijven veelal gewoon werken. Vaak in heel gewone banen trouwens.
Mijn moeder is 67 en werkt
Vrouwen moeten zich realiseren dat lekker thuis zitten met de kinderen niet zaligmakend is. Daarbuiten is het leven veel leuker! En nee, ga nou niet samen met je buurvrouw slabbetjes breien en verkopen in je webshop. Dan kom je nog niet los van de keukentafel en blijft je wereldje klein. Mijn eigen moeder voedde haar vier kinderen op, terwijl mijn vader de wereld over vloog om zijn imperium uit te bouwen. Mijn moeder zegt dat ze genoot van die tijd met haar gezin en dat geloof ik best. Maar nu – op haar 67 ste – is ze een handel in tuinmeubelen begonnen die ze naar eigen inzicht laat fabriceren. En ik zie hoe ze opbloeit. Ze is nooit meer thuis als ik onverwacht langskom en als ik bel neemt ze de telefoon niet op. Maar de keren dat ik haar spreek vertelt ze met rode wangen over de leuke dingen die ze beleeft en de interessante mensen die ze ontmoet. Dat had ze wat mij betreft ook dertig jaar eerder mogen doen. Ondanks alle tijd die ze in ons stak is haar eettafel met kerstmis vaak angstvallig leeg. Want in elk gezin is wel gedoe en bovendien moeten er reizen gemaakt worden naar verre oorden en moet er genoten en geconsumeerd worden.
“Jij hebt makkelijk praten, jij hebt niet eens kinderen”, is het zure commentaar dat ik altijd krijg. Nou heb ik genoeg vriendinnen en zakenrelaties die er in slagen om met een gezin ook een (top)carrière te hebben. En ja, ik weet dat kinderopvang duur is en niet altijd goed geregeld. Ik heb zelf paarden. De stalling daarvan is ook duur en er bestaat geen paardenbijslag. Dat je financiële positie verandert als je kinderen krijgt is het gevolg van je eigen keuzes en dus moet je daar niet over zeuren. Bovendien is kinderopvang maar tijdelijk. Ook als je in die eerste jaren waarin je veel geld kwijt bent aan opvang nauwelijks genoeg verdient om dit te betalen is het wat mij betreft toch een betere keuze om te blijven werken. Los van het feit dat werken dus gewoon leuk is, bouw je pensioen op, blijf je bij, ontwikkelt je salaris zich en blijf je financieel onafhankelijk.
Marianne Zwagerman is auteur van het boek Een webshop is geen carrière, ontsnap uit het mutsenparadijs. Dit artikel werd ook gepubliceerd op de website bloeddoddig.nl
