Aan barmhartigheid zonder daden heb je niets. Is een mens ziek, gebrekkig, werkloos of failliet, dan zijn woorden van barmhartigheid in eerste instantie balsem op de ziel, maar blijft het bij woorden, dan blijft een mens ziek, gebrekkig, werkloos of failliet. Zeker die mensen die over middelen beschikken, dragen een verantwoordelijkheid als ze zeggen mee te leven met de ander. Een boekje dat ik in 2005 uitgaf onder een titel die toen geen enkele reactie opriep De statistieken der Religies. Beschouwingen over de joods-christelijk-islamitische traditie van ons land, bevat een twaalftal overwegingen van statistisch-religieuze aard. Ik ging woorden tellen in Oude en Nieuwe Testament en Evangelie. Zo telde ik ook het woord barmhartigheid en mijn telling leverde op dat het woord 29 keer in het Oude Testament voorkwam (Bijbelvertaling van 1951), 27 keer in het Nieuwe en maar liefst 114 keer in de Koran. De Koran zou dan, statistisch gesproken, het barmhartigste boek zijn. Dit allemaal voor wat het waard is en ik hoor mijn trouwe criticasters alweer roepen: ‘Die de Ruiter gaat natuurlijk –onterecht- weer zeggen dat de islam vredelievend is.’
En inderdaad, dat is precies wat ik betoog. De Koran vloeit over van de verwijzingen naar barmhartigheid en dan heb ik het nog niet eens gehad over de adjectieven die de naam van Allah vaak begeleiden. Luidt het eerste vers van de eerste soera van de Koran niet: ‘In de naam van God, de erbarmer, de barmhartige?’. Een goede moslim is dus in de eerste plaats een barmhartige moslim. Geen moslim die het met me oneens zal zijn.
Deze gedachten kwamen in me op toen ik het bericht las dat het Koninkrijk Saoedi-Arabië op 23 oktober jl. al weer voor de tweede keer een lading dadels had geleverd aan de Syrische vluchtelingen in het Jordaanse opvangkamp Zaatari. Voor het offerfeest dat rond die tijd gevierd werd, zou elke familie in elk geval gemiddeld twee kilo dadels in huis hebben en dat was dus al de tweede keer. Wat een vreugde. “The dates are delicious and very good quality”, aldus een Syrische vluchteling in het kamp.
Onder de indruk als ik was ging ik verder zoeken naar de vrijgevigheid van dit puissant rijke moslimland. Op de site van de Saoedische ambassade in Amerika trof ik een pagina aan waarop een opsomming staat van alle buitenlandse hulp die Saoedi-Arabië levert. Zo werden er op 14 december jl. nog 6000 dekens aan 200 Syrische vluchtelingen geleverd. Toe maar.
Het kan echter geen kwaad de Saoedische hulp af te zetten tegen het totaal van alle hulp die de Syrische vluchtelingen krijgen. Op de site van Syrianrefugees staat een overzicht en -toch wel- tot mijn verbijstering zag ik dat de Europese Unie in 2013 voor 53 procent van de totale humanitaire hulp aan de vluchtelingen gezorgd had, tegen 22 procebnt voor de Verenigde Staten. De overige 25 procent was afkomstig van ‘andere staten’. In een begeleidend PDF staat allemaal netjes uitgezet welk lid van de Europese Unie wat heeft gedaan en gegeven. Saoedi-Arabië dat naar eigen zeggen 114 miljoen dollar uitgaf, of 83 miljoen euro, staat voor slechts 12 procent van de totale humanitaire hulp.
Tegelijkertijd is er in Europa een discussie ontstaan over de opvang van Syrische vluchtelingen in Europa zelf. Allerwegen is er kritiek op de mondjesmaat hoeveelheden vluchtelingen die beoogd toegelaten worden. Het gaat om honderden of duizenden, maar niet om tienduizenden of honderdduizenden, laat staan miljoenen. En dat terwijl er meer dan twee miljoen vluchtelingen zijn die nu huizen in Turkije, Libanon, Irak en Jordanië. Een wikpediapagina geeft een helder overzicht van de aantallen vluchtelingen in genoemde landen. Op die pagina staat Saoedi-Arabië evenwel niet als land dat vluchtelingen opvangt.
En daar komen we waar ik wezen wil. Het grondgebied van het steenrijke Koninkrijk Saoedi-Arabië ligt helemaal niet ver weg van Syrië af. Maar er woont geen Syrische vluchteling in het land dat beweert representant van de islam pur sang te zijn. Die barmhartige islam, weet u wel? We horen de Saoedis niet in de discussie over de opvang van de mensen. De Saoedis sturen dadels en dekens.
Maar de portemonnee van de Saoedis rinkelt niet alleen voor dadels en dekens. Dat doet zij ook voor dolken. Het koninkrijk financiert namelijk ook nog eens orthodoxe soennitische strijdgroepen in Syrië en alhoewel de bedragen onbekend zijn, mag worden aangenomen dat er geen bescheiden sommen gespendeerd worden aan wapens.
Aan loze barmhartigheid heb je niets. Barmhartigheid met een beetje daadwerkelijke steun, dadels en dekens, lijkt aardig. Maar barmhartigheid betrachten met de ene hand en geweld en moord middels dolken steunen met de andere hand, is hypocrisie. Het land van de onbegrensde islamitische mogelijkheden zal, me dunkt, in de ogen van de profeet van de islam, Mohammed, die de ware barmhartigheid predikte en opriep echt te delen, diep door het ijs gezakt zijn.
