Onvoorstelbaar. Als je het leest rollen je ogen gewoon uit je kassen van onbegrip en plaatsvervangende schaamte. Dit is nou de ‘wereldstad’ Amsterdam. Een levensgevaarlijk soort van stoeprandje op de Amsterdamse Marnixstraat, kennelijk bedoeld om het fietspad van de trambaan te scheiden, heeft inmiddels al meerdere ernstige gewonden en zelfs een leven(!) gekost. En al die tijd deed de gemeente helemaal NIETS.
Sterker nog, de gevaarlijke stoeprand ligt er al vier (4!) jaar en het gevaar is al even lang bij de gemeente bekend.
Fietsers die door dit stoeprandje ten val kwamen raakten ernstig gewond. Een vrouw ligt met hersenletsel en een schedelbasisfractuur in het ziekenhuis, een man heeft zijn knie en onderbeen verbrijzeld. Omdat een of andere idioot ooit heeft besloten om daar die stoeprand aan te leggen.
Ongetwijfeld gebeurde dit door een partij die werd betaald middels een Europese aanbesteding, na een pitch waarin diverse bedrijven hun visie van een gescheiden tram/fietsbaan hebben gepresenteerd en waaruit dit achterlijke stoeprandje niet als goedkoopste maar wel als meest ergonomisch duurzame design uit de bus kwam.
Een scooterrijder komt nooit meer thuis bij zijn gezin, zijn geliefden zullen voor altijd de leegte ervaren en moeten accepteren dat hun geliefde waarschijnlijk nog had geleefd als daar die belachelijke stoeprand niet had gelegen. De nabestaanden van de scooterrijder zien elke dag het moment voor zich waarop hun geliefde werd doodgereden door een bus.
En nog steeds doet de gemeente helemaal niks.
Hoe kan dat? Er bestaat toch gewoon een wethouder die nu verantwoordelijk is voor een gruweldood en voor ernstige gewonde Amsterdammers die de rest van hun leven gehandicapt blijven? Die wethouder moet nu toch elke nacht worden geplaagd door de meest verschrikkelijke nachtmerries? Die moet met dit besef, van die liters bloed aan zijn handen, toch helemaal op van de zenuwen zijn? Die zit nu toch gewoon overspannen thuis te huilen, niet wetend wat hij met zijn schuldgevoelens aan moet? Die ziet, als hij in de spiegel kijkt, toch gewoon een zware crimineel?
Natuurlijk niet. Deze wethouder is een technocraat. Zijn maatregelen, en zijn verantwoordelijkheid, zijn slechts theoretisch. Zoals alles voor deze wethouder theoretisch is. Kilheid en gevoelloosheid, dat is in feite zijn vak. De dood van de scooterrijder, de gewonden, het leed, het staat allemaal mijlenver van zijn bed. Onschendbaar en rigide, zo omschrijf je het beste een wethouder van een grote stad.
Immers, er komen dagelijks mensen om in het verkeer. Er fietsen miljoenen mensen per jaar door de stad. De doden en gewonden, het zijn slechts getallen. Statistieken. Eenvoudig zichtbaar te maken in een grafiekje, een leuk taartdiagrammetje.
Met een beetje mazzel zijn er onder het bewind van deze wethouder juist minder verkeersslachtoffers gevallen. Daar kan en zal hij ongetwijfeld goede sier mee maken als hij, over een paar jaar, solliciteert naar die felbegeerde baan als burgemeester van een middelgrote gemeente. Uiteindelijk was dat dé reden om de politiek in te gaan en wethouder te worden.
Bestuurders, en dan met name lokale bestuurders, het zijn de hedendaagse schreibtischmörder. Sociopaten met een mandaat van het volk. Ernstig leed glijdt van ze af als verpieterd voedsel van een teflonlaag. En wij, het volk, de slachtoffers, de columnisten en onderbuikroeptoeters, de populisten, het plebs, de tokkies en burgermansen, begrijpen gewoon niet hoe het werkt, dat openbaar bestuur. “Te ingewikkeld om te kunnen uitleggen in een referendum”, zullen we maar zeggen.
Vier jaar de tijd nemen om een levensgevaarlijke stoeprand te slopen is niks. Vier jaar is peanuts. Net als slechts één dode en een paar gewonden peanuts is. De waarde van mensenlevens laat zich berekenen in diagrammen en statistieken, vermenigvuldigt met factoren en gedeeld door analyses.
Voor het waardebepalen van een mensenleven komt in het openbaar bestuur geen arm om de schouder, menselijke warmte of directe emotie kijken. Mensenlevens zijn even abstract als hun politiek pragmatisch is.
Als de wethouder wil kan hij er, met gemak, dertig jaar over doen. Hij kan in beroep, en over dat beroep nogmaals in beroep. Gerechtshoven en Raden van Staten zullen zijn zaak jaren en jaren onderzoeken, bekijken, beschouwen en tegen het licht houden.
Commissies, colleges voor commissies, inspraakavonden, enquettes, expertises, contra-expertises, deskundigen, tegendeskundigen, analyses, evaluaties, evaluatiescommissies, koepelorganen voor evaluatiecommissies, landelijke beraden voor gevaarlijke stoepranden, verkeersonderzoeksdiensten, petities, collegeagenda’s, raadsvergaderingen, wetsvoorstellen, moties van wantrouwen en rapporten. Heel veel rapporten, stapels rapporten, huizenhoog opgestapeld, geflankeerd door containers vol dossiers, ordners, mappen, boekwerken, samenvattingen van samenvattingen, afschriften, verslagen van verslagen en geheime notulen.
Heel misschien zal over reeds vijftien jaar al blijken dat de stoeprand inderdaad gevaarlijk was voor het verkeer. Maar uit onderzoek zal ook blijken dat noch de uitvoerder, noch de ambtenaren, noch de wethouder zelf verantwoordelijk waren voor de gevallen slachtoffers.
“Ondanks het feit dat er wel degelijk signalen waren van een verkeersgevaarlijke situatie, die zeker in de ogen van de burgers werden genegeerd, al herkent de wethouder zich niet in deze opvattingen, is er sprake van overmacht, ambtelijk noodzakelijke vertraging in de uitvoer en een te klein theoretisch kader van gebeurtenissen binnen het bestuurlijk uitvoerende raamwerk waarin enig medeweten met schuld tot gevolg hebbende kan worden bewezen. Bovendien zijn er destijds wel degelijk maatregelen genomen zoals het plaatsen van waarschuwingsborden, het repareren van straatverlichting, het schuin afzagen van de richel en het schilderen van niet een enkele lijn, nee, maarliefst een dubbele lijn. Dat deze maatregelen achteraf niet voldoende waren en het volledige verwijderen van de stoeprand, direct tegen het advies in van de koepelorganisatie van planologisch geobsedeerde wegenbouwkundigen en straatarchitecten, noodzakelijk bleek, valt de wethouder ons insziens, met de kennis van nu, op geen enkele wijze aan te rekenen”
Zoals gebruikelijk in de ‘democratische rechtstaat’ van de 21ste eeuw zal niemand ooit verantwoordelijk zijn. Politici hebben, net als magistraten, nooit schuld. En als ze het wel hebben staan er vrijwel onbeperkte middelen tot hun beschikking om te voorkomen dat ze voor die schuld verantwoording hebben af te leggen.
“Maar de wethouder betreurt het uiteraard zeer dat er slachtoffers zijn gevallen. ‘Het kan niet zo zijn dat in een gezellige en sfeervolle wereldstad als Amsterdam de burger zich niet langer veilig voelt om te fietsen’, aldus een zichtbaar aangeslagen wethouder tijdens een persconferentie. ‘Ik trek het boetekleed dan ook zeker aan. Maar, ik wil benadrukken dat dagelijks vele duizenden fietsers van dit fietspad gebruik maken en zonder kleerscheuren weer thuis geraken. We moeten wat dat betreft de zaak wel binnen de juiste proporties blijven zien en ons niet laten lijden door emotie want dan zijn we nog verder van huis. Het is de vraag of we zoiets wel echt moeten willen met z’n allen in dit land, zeker nu we eindelijk werk kunnen maken van het doorpakken waar de kiezer om heeft gevraagd’, zo besloot de wethouder de persconferentie”.
Prettige vakantie wethouder.
En natuurlijk welterusten meneer de wethouder. Slaap zacht!
