Het CDA is als een emmer koeienstront in Afrika. Enorm handig in het gebruik, maar uiteindelijk kun je er niet omheen dat het zaakje stinkt. Als iets deze stelling onderschrijft, dan is dat het gedrag van de CDA politici tijdens en sinds de formatie van Rutte 1. Maar nu pas komt, met de consequenties van hun keuzes, de woede echt op gang. En dat die woede zich concentreert op de Christelijke Democratische Appels en niet op VVD en PVV, is terecht. Want het zijn niet die twee partijen die steeds de mond vol hebben van solidariteit en fatsoen. De PVV houdt wijselijk haar mond als het op deze begrippen aankomt, wat met een leider die haat als bijvoeglijk naamwoord gebruikt zoals een Brabander ‘kei’ zegt wel zo verstandig is. En de VVD heeft vanaf het begin duidelijk gemaakt maar één prioriteit te hebben: de financiële gezondheid van Nederland. Dat ze daar vervolgens totaal de verkeerde keuzes in maken is heel pijnlijk en heeft grote gevolgen, maar het is niet hypocriet.
Dat is namelijk het sleutelwoord wat body geeft aan de volkswoede ten opzichte van het CDA; hypocrisie. Luisterend naar de ronkende speeches op het CDA-congres zou je bijna denken dat we hier te maken hebben met een succesvolle partij die het geweten vormt van een streng doch rechtvaardig kabinet, maar niets is minder waar. De opgeheven vingertjes van de mooi weer-dissidenten ten spijt, blijkt het CDA keer op keer een ijskoude en keiharde machtspartij. Net zo hypocriet als de katholieke kerk die hel en verdoemenis predikt naar eenvoudige gelovigen, terwijl kindermisbruikende priesters met de pauselijke hand boven het hoofd ongehinderd het hemelpad mogen beklimmen. CDA-politici vinden het helemaal geen probleem om cynisch en harteloos te zijn, zolang ze maar niet zo overkomen, en dankzij die spagaat tussen identiteit en imago heeft Wilders hen nu bij de ballen.
Menselijk masker
We zagen het deze week in zijn meest schrijnende en oprechte vorm bij Henk Bleeker en het ‘briefjes-incident’ bij P&W, maar ook in de krokodillentranen bij Gerd Leers en het stemgedrag van Kathleen Ferrier en Ad Koppejan: CDA-politici hebben lak aan hun christelijke waarden zodra zij de macht bedreigen, maar tegelijkertijd houden ze krampachtig vast aan het morele superioriteitsgevoel wat uit diezelfde waarden hoort voor te komen. Met desastreuze gevolgen. Het gedoogmonster is te danken aan de machtshonger van het CDA. Als het CDA echt op morele en begrijpelijke gronden moeite had samen te werken met de PVV, dan hadden ze de macht moeten loslaten ten gunste van Paars Plus. Maar als ze eerlijk waren geweest over hun machtsambities en gewoon met de PVV in een regering waren gaan zitten, dan hadden we nu aan Wilders’ PVV geen master of puppets achter de schermen, maar gewoon een regeringspartij als ieder ander die keihard mag worden afgerekend op hun beleid. Het CDA heeft voor zichzelf een lose, lose situatie gecreëerd met Geert Wilders als lachende derde. Ze zijn de meest machteloze regeringspartij die ons land ooit gehad heeft. En van hun oh zo superieure sociale gezicht is weinig meer over dan het menselijke masker in Mauro’s hand.
