Hij is haast niet te missen. Prominent op pagina acht van NRC-weekend: een stoere Libische opstandeling met een ruige, korte baard, veiligheidsbril, Kalasjnikov, kek leren jack en een winnersgrijns. Een icoon in spe. Kan zo op een T-shirt. Dat geldt trouwens ook voor de jonge rebellen uit de Volkskrant. Ergens bezuiden de Middellandse Zee staan ze nonchalant tegen een muurtje in baggy spijkerbroeken, hooded sweaters met teddyvoering, Molotov-cocktail en machete in de hand.
Revolutie is fashionable
Revolutie is fashionable. Na de zoveelste revival van Che Guevara-shirts, -tassen en -vlaggen weten we dat ook eigenlijk wel. Sinds de woestijnopstanden staat het bewijs weer dagelijks in de krant. Jonge revolutionairen poserend als in de folder van een hip jeanslabel.
Die foto’s staan vaak naast heel verstandige analyses over de toestand in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Het komt door de Youth Bulge van het Midden-Oosten, de demografische jeugdpuist. Een overvloed aan jeugdige dadendrang die geen kant op kan. Chaos en burgeroorlog zou ervan komen. Tot bleek dat je er ook gewoon dictators mee kan verjagen. Voor vrijheid op zijn Amerikaans of op zijn Turks.
Coole bril en een AK-47
Andere verklaring: het is de frustratie van steeds meer goed opgeleide jongeren die langs de zijlijn staan van hun eigen maatschappij, maar die wel twitteren. Vast ook erg waar, maar waarom hoorden we daar dan niks over toen de Islamitische wereld vorig jaar nog gewoon een achterlijke cultuur was zonder enige hoop op een betere toekomst?
Verstandige analyses hebben nog al eens de neiging het banale te negeren. De opstand is natuurlijk ook de kans van je leven om met een coole bril en een AK-47 op de foto te gaan. Net zoals Al Qaida zich te pletter vervelende plattelandsjongens in staat stelt eindelijk groots en meeslepend te leven. Met wapperende Djellaba staand achter een mitrailleur op een 4×4 pick-up truck. Een beetje van die romantiek zou niet alleen in de foto’s, maar ook in de analyses mogen.
