Heerlijk. Hier was het wachten op. We mogen weer. Men wil een dader. En men wil verdriet zien. Een zondebok en een smeerlap. Een fraudeur en een geschrapte advocaat. Dat vindt men lekker. Een schuld-bult verhaal. Het smullen begint al in de buurt van de plaats delict. De plaats van de verkrachting of van de gewapende roofoverval. Zeker bij het huis van de neergestoken, bejaarde vrouw. Groepjes mensen klitten samen. Meningen worden ter plaatse gedeeld. Men wil het zien in de zittingszaal. Tranentrekkende slachtofferverklaringen aanhoren. Gekwelde moeders zien huilen. Moeders van knapen die uw dochter verkrachtten. Men wil een pittige rechter met daaraan vooraf een nog scherper requisitoir. Straffen. Keihard en meedogenloos.
Een verdachte die in zijn cel –van politie gekregen- badslippers verscheurde mag wegens vernieling nogmaals voor het hek. Zo gaat het in het van het pad af geraakte, maar nog steeds beschaafde Nederland. De straffen zijn soft, immers. En zo juist. Bij straffen van minder dan zes maanden kunnen gedetineerden live meegenieten van een avond kletsen over schrappen van een advocaat, als het aan Teeven ligt. Enkelband en al. Met een glaasje fris.
Nee, dan een (ex-)advocaat die met deftig omkleedde reden aanvoert dat hij zijn cursussen heeft gevolgd. Die met de beroemde woorden: abject en infaam. Die. Geen cel maar schrapping. De man heeft zichzelf zolang in het middelpunt van de belangstelling zien staan, dat hij die plek als een vanzelfsprekendheid ziet. De theoretische mogelijkheid zich opnieuw aan te melden dient te worden ingediend bij de Orde van Advocaten. De Raad van Toezicht oordeelt dan over een dergelijke aanvraag. Wordt zijn aanvraag dan afgewezen, bekijkt het Hof van Discipline de zaak. Wij gaan het beleven. We oordelen en weten het beter.
Het gaat maar om geld, mensen. De man in het nette pak heeft dadelijk weer een baan. Hij wel. Hij hoort niet bij de ruime acht procent werklozen. Mark my words. Een schnabbel hier en een programma daar. Toch heeft hij in mijn ogen altijd iets sympathieks. Misschien is het wel zijn maatpak. Het is de manier waarop hij praat, zijn woorden kiest. Ik heb het niet over de uitglijer van deze week bij het programma Pauw & Witteman. Enigszins zielig te noemen. Begrijpelijk. Het gonsde al een tijdje rond zijn naam en dat is naar. Klopt het plaatje volgens de gemiddelde Nederlander?
Maar we hebben er weer een. We kunnen ons weer gaan afvragen wat deze man of vrouw of advocaat heeft bezield. En vooral hoe lekker we het vinden dat het klopt. Er moet een match zijn in onze deugdelijke koppen. “We dachten het al.” De daders zijn verschillend van aard, natuur en opvoeding. De overval wordt niet gepleegd met in het achterhoofd van de dader de bijbehorende straf. Zover gaan zij niet. En sommige straffen worden werkelijk gepleegd door het aanwezig zijn van een stoornis in de geestvermogens. U kijkt daar vast niet meer van op.
De daad. De verdachte. De dader. Het moet kloppen. Ik was eens met een advocaat op bezoek bij een van zijn cliënten in een Longstay. Voor een interview met een man die meerdere kinderen heeft misbruikt. Omwille van zijn privacy ga ik niet in op details. Dat is beter. Ik heb als rechtbankverslaggever nog nooit een dader zo fantastisch bij een daad zien passen. Bijna blij werd ik van het plaatje van de man in kwestie. De dader en zijn wanstaltige daad. Geloof mij: het klopte.
En dat schept rust.
Karin Smalbil is rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen en tevens columnist voor De Telegraaf Media Groep, Groningen Dichtbij. Op haar site: www.karinsmalbil.com kunt u haar artikelarchief lezen.
