De Volkskrant stuurde gisteren een tweet de wereld in:
“Er was een gruwelijke terreuraanslag voor nodig, maar de popwereld sloeg zondagavond weer eens keihard terug. Hier werd popgeschiedenis geschreven.”
Boven het artikel in de krant stond:
“Voor het eerst sinds Live Aid ’85 sloeg de popmuziek weer keihard terug.”
Het was ietwat ongelukkig geformuleerd en Bert Brussen reageerde razendsnel (op TPO):
“Tendentieuze & populistische Volkskrant danst op lijken terreurslachtoffers, Twitter woest. / Die moralistische ‘kwaliteitskrant’ met een mond vol over anderen… / Heeft iemand het telefoonnummer van de adverteerders?”
Daaronder een serie kritische tweets, waaronder:
“De #zelfmooordmafkezen zijn nu vast bang”
en:
“popwereld had tijdens WO1&2 moeten optreden, waren er vast minder doden gevallen. Wtf… wie verzint dit soort koppen?”
Ook GeenStijl reageerde, later op de dag, met een verwijzing naar onze nationale popster Guus Meeuwis, die vast menig aanslag voorkomen had, met zijn keiharde optredens.
Wellicht terechte reacties. Maar wellicht had ook de Volkskrant gelijk, bij hoge uitzondering. Zonder die aanslag was dit popconcert er niet geweest. Daar was als het ware een gruwelijke terreuraanslag voor nodig.
Dat er popgeschiedenis geschreven werd, kan gesteld worden: het was een memorabel concert, in de lijn van Live Aid en het Free Nelson Mandela concert in Wembley in 1988. Iedereen die dat laatste concert zag, herinnert zich het ‘Free-hee, Nelson Mandela!’ en het optreden van Tracey Chapman. Deze keer werd voor het eerst een groots popconcert georganiseerd – en over de hele wereld live uitgezonden – naar aanleiding van een islamitische terreuraanslag. Uniek in z’n soort. En na de aanslag in Londen de avond ervoor: extra beladen. De emotie was voelbaar en zichtbaar.
En in zekere zin was het wel degelijk een keiharde klap recht in het gezicht van de islamisten. Zoals de viering van vrijheid in het westen altijd een klap in het gezicht is van onderdrukkende potentaten: het werkt gezagsondermijnend. In Manchester zeiden de jongeren: kijk, hier zijn we, in vrijheid, hier staan wij te zingen, te dansen, te genieten van onze idolen. Wij laten ons niet intimideren. De aanwezige meiden lieten hun haren wapperen en gilden om Justin Bieber, die een volleerd zanger bleek te zijn, alleen met zijn gitaar. De jongens bogen voor Miley Cyrus, alsook voor Robin Williams (‘Manchester, we’re strong / we’re still singing our song.’). En zeker voor Ariana Grande, met dat fijne openingsnummer: ‘We will be allright’. Die kleine Ariana Grande, die op ingetogen wijze een grootse show in elkaar draaide.
Dit popconcert was een mooie symbolische reactie op terreur en het is zaak om religieuze domoren vaker met vrijheid, feest en superieure muziek om de oren te slaan. Dat je er ook met de knuppel overheen moet, dat staat buiten kuif. Natuurlijk heb je naast de ‘carrot’ ook een ‘stick’ nodig, dat weten de Engelsen best, ondanks die pathetische focus op de liefde, het panacee voor al uw problemen. Bij de Volkskrant weten ze stiekem ook wel dat er geen Chamberlain maar een Churchill nodig was om Hitler te verslaan.
Maar wie niet ontroerd raakte tijdens deze drie muzikale liefdesuren – alwaar wereldsterren zich van hun beste kant lieten zien in compassie met jongeren – is een koude kikker. Een van de hoogtepunten was het lied ‘Don’t look back in anger’ van Oasis, indringend gezongen door Chris Martin van Coldplay. Eerder was dat lied op straat gezongen. Een beetje gênant was dat, maar Chris Martin maakte alles goed. En de heerlijk gestoorde Liam Gallagher van Oasis zong het lied Forever, met krachtige stem, op de gitaar begeleid door dezelfde Chris Martin – een uniek samenspel. Die Gallagher deed het toch maar. En er was nog veel meer: een rits artiesten, voor ieder wat wils.
En we kunnen het een sentimenteel tandje opvoeren. De Engelsen lieten ons afgelopen zondag zien wat westerse cultuur is. De Engelsen benadrukten dat we zullen blijven feesten. De Engelsen lieten zien hoe we in onze contreien binnen de kortste keren een megaconcert organiseren, met rasartiesten, knallende muziek en superieure techniek. De pathetische ISIS-losers kunnen er alleen maar van dromen.
Afgelopen zondag verenigden de Engelsen zich en lieten ze de wereld zien wat hun antwoord is op islamitisch terrorisme. Ook de aanslag in Londen, de avond ervoor, liet ze niet weerhouden, zoals geen enkele aanslag ze ooit zal weerhouden. De Engelsen lieten kijkers wereldwijd genieten van de vrijheid, onder leiding van een kleine, 23-jarige Amerikaanse zangeres, met behulp van haar vrienden. De Engelsen en Ariana sloegen ‘keihard’ terug. En zo niet, dan toch.
Deze column werd eerder hier gepubliceerd.
