Hillary Clinton is de Amerikaanse presidentskandidaat die de Nederlandse pers een beetje gerust stelt. Het zijn gelukkig niet allemaal volslagen idioten daar aan de overkant van de plas. Hillary is kundig, want ze is tenslotte al minister geweest onder president Obama. Hillary is ook een powervrouw, maar wel een sympathieke want ze heeft leuke memes. “Eerste vrouwelijke president van Amerika” past haar net zo goed als “Eerste vrouwelijke premier van Nederland” bij Neelie Kroes. Toch is het nogal voorbarig om de belangrijkste baan ter wereld iemand te gunnen omdat ze een vrouwelijke Democraat is, af en toe wat roept over “renewable energy” en dus zo lekker progressief overkomt.
Feit blijft dat haar buitenlands beleid desastreus is geweest, ze staatsgeheimen heeft gelekt en er tussendoor een zweem van corruptie om haar heen hangt. Zo heeft ze eigenhandig een democratisch gekozen regering in Honduras de nek om gedraaid, en (in een land waar 65 procent onder de armoedegrens leeft) een coup gesteund ter faveure van de rijke oligarchische elite. In het Midden-Oosten deed ze het niet veel beter. Zo noemde ze de Syrische president Assad in 2014, toen al duidelijk was dat hem steunen geen optie zou zijn, nog een ‘mogelijke hervormer‘. In Irak liet ze het maar een beetje aanrommelen, en het was pas dankzij opvolger John Kerry dat Bagdad een tik op de vingers kreeg over het aannemen van militaire hulp uit Iran. Maar het meest tekenend voor Hillary’s incompetentie is de aanval van militanten op het Amerikaanse consulaat in Benghazi, waar de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens het leven liet. Meerdere malen had Stevens Washington verzocht om meer beveiliging, meerdere malen was Clinton gewaarschuwd door de CIA voor de verhoogde Al Kaida activiteit in Noord-Afrika. Haar reactie: “What difference does it make?! “Nou, bijvoorbeeld om uit te kunnen maken hoe eerlijk en competent je bent, Hillebil.
Dan is er nog de zweem van corruptie die om haar heen hangt. Voor iedereen die het boek Clinton Cash (aanrader) niet gelezen heeft, even kort de bevindingen. Man Bill Clinton heeft de Clinton Foundation opgericht. Zogenaamd om de wereldvrede te bewerkstelligen maar in de praktijk worden de Clinton’s er vooral zelf financieel beter van. Het patroon: Bill houdt een speech voor een paar ton tot zelfs een paar miljoen dollar in een of ander Bassielandje, en enkele maanden later voert vrouw Hillary een wet door (iets met oliepijpleidingen, uraniummijnen etc.) die heel toevallig gunstig uitpakt voor het Bassielandje in kwestie. Toeval uiteraard.
Tot slot is er nog de verbeten “Now it’s my turn, bitches”-streepmond die Hillary kenmerkt. Als de belichaming van een misplaatst post-Lewinski payback feminisme. Iets wat sommige vrouwen de onweerstaanbare neiging geeft elkaar te high-fiven en “You go girl!” te kirren. Op dat sentiment zet Hillary ook in: haar campagnevideo bestaat uit vrouwen. Gevolgd door nog meer vrouwen, een toekomstige vader die zijn vrouw steunt, vrouwen met een moestuin, een homo die op het punt staat te trouwen, en nog meer vrouwen. Pas in de laatste minuut is er nog eventjes aandacht voor de achterban van Donald Trump die ze toch aan zich moet binden wilt ze ooit president worden: blanke middenklasse man met baan.
Deze feministische eerwraak die ze neerzet is daarom tegelijkertijd haar grootste zwakte. Maar het is oh zo tekenend voor Hillary Clinton. Ondanks de impeachment die man Bill boven het hoofd hing in 1998, had Hillary haar zinnen erop gezet om zo vrolijk mogelijk het gelukkige gezin te spelen in het openbaar. Als wraak. Ze gunde het haar tegenstanders niet. Want zo zei ze tegen haar vertrouwelinge destijds “It’s what drives [them] totally nuts, we don’t bend, we do not appear to be suffering”.
Haar track record als minister is desastreus. Er hangt een zweem van corruptie om de Clintons heen. Haar prioriteit ligt bij het ongelijk te bewijzen tegenover iedereen die ooit tegen haar was door president te worden. Maar haar grootste probleem op weg naar het Witte Huis is dat ze geen idéé heeft wat de gemiddelde Amerikaan bezig houdt. Ze kan er ook geen greintje empathie voor opbrengen. Als ze het dan een keer probeert komt het onnatuurlijk over. Zo viel hoon haar ten dele toen ze zei dat eind jaren ’90 zij en Bill het zwaar hadden en ‘dead broke’ waren. De Clinton’s woonden destijds namelijk in een vijf-kamer appartement ter waarde van 1.7 miljoen dollar. Zoals Tim Constantine optekende in de Washington Post: dan kan ze nog zoveel image consultants inhuren, maar als je na 35 jaar publieke functies nog iemand moet inhuren om te vertellen wat je politieke boodschap is – heb je als presidentskandidaat een groot probleem.
Hillary is hiermee de antipool van Donald Trump. Maar daarmee niet minder desastreus voor het Witte Huis.
