Quinsy Gario is beledigd. Hij heeft namelijk een monopolie op het Zwarte Pieten-debat, ziet u, en in deze aanklacht tegen het etnocentrisme moeten we niet hebben dat ineens allemaal blanke mensen met meningen komen, die dan gepubliceerd worden in de Volkskrant. Feminazi’s vinden pin-ups op een t-shirt van een wetenschapper ondertussen belangrijker dan het feit dat de man die dat shirt droeg zojuist een ruimteschip heeft laten landen op een komeet. Want gelijkwaardigheid betekent dat Kim Kardashian wel met haar olie ingesmeerde en hevig gefotoshopte reet het internet mag slopen – maar een getekende (!) pin-up op een t-shirt (!), dat kan natuurlijk niet. Genoeg. Genoeg. Stop. Stop. Stop. Klaar. Het is mooi geweest, verdomme.
Wanneer satire lastig wordt omdat het steeds vaker wordt ingehaald door de werkelijkheid, is het tijd om onszelf even goed in de spiegel aan te kijken. Het is helemaal uit de hand geëscaleerd. Door slachtofferschap te belonen door excuses te maken, hebben we permanent heilig verontwaardigde monsters gecreëerd in onze maatschappij. Tegelijkertijd zijn excuses ook niets meer waard, want in een een tijd waar iedereen ze eist en krijgt, zijn ze behoorlijk aan inflatie onderhevig geraakt. Et voilà. We leven inmiddels in een maatschappij vol mensen die allemaal ongelofelijk onvergefelijk, verschrikkelijk, niet te verwerken onrecht en leed is aangedaan. Zo hebben wij succesvol de Sartriaanse hel weten te democratiseren – want de hel, zijn les autres natuurlijk.
Nederland is de 17e economie in de wereld, de levensvoorzieningen en de gezondheidszorg zijn van hoge kwaliteit, onderwijs is toegankelijk voor letterlijk ie-de-re inwoner, je mag (vooralsnog) schrijven en roepen wat je wilt zonder in een tochtige vochtige kerker te eindigen, en er is op straat met moeite een stoeptegel te vinden die los zit. En binnen een maatschappij waar alles mogelijk is, wat is dan vervolgens het summum van ons kunnen? Gaan we raketten bouwen, provocatieve kunst creëren of innovatief spul in elkaar sleutelen? Nee tuurlijk niet. Vraag maar aan Matt Taylor. Je kan verdomme een ruimteschip laten landen op een komeet een miljoenmiljard kilometer verderop en je alsnog uitgekotst laten voelen door de maatschappij aan wiens vooruitgang jij je leven hebt gewijd, omdat een paar talentloze (sleutel er zelf maar eens in elkaar, snotaap) moraalfaggende militante masochistische mutsen zich beledigd voelen.
Dit heeft niets te maken met belediging. Dit heeft te maken met slachtofferschap internaliseren tot het onderdeel uitmaakt van je hele identiteit. Dit heeft te maken met dermate onzeker te zijn dat de enige eigenwaarde die je ergens uit kunt halen, is door anderen door het stof te laten gaan. U weet wel, dat doen kinderen die vroeger gepest zijn ook wel eens: ooit het slachtoffer geweest, en iedereen moet de rest van hun leven daarvoor bloeden. Feel my pain, bitch.
In plaats van als maatschappij serieuze vraagtekens te stellen bij het opeisen van leed van anderen die dit moesten ondergaan voor jouw geboorte, geven we er liever snel aan toe. Als een drammend stampvoetend kind in de supermarkt bij het rek snoepvoer. Niet omdat we vinden dat ze gelijk hebben, net zoals je niet vind dat een kind een snoepje verdient zodra het erom gaat drammen. Nee, in de hoop dat we er snel van af zijn. Want de fase van gelijkwaardige discussie is natuurlijk op het moment van drammerig, opdringerig en agressief opeisen allang al voorbij. Als je voor zwarte piet bent ben je een PVV-stemmende racist die vast en zeker in zijn vrije tijd racistische bagger post op Facebook. Als je vindt dat vrouwen niet zo moeten zeuren over het t-shirt van Taylor ben je een mysogyne [stroom van moeilijke Berkley-achtige genderstudies-woorden]. Dus wordt het verleidelijk om te antwoorden met “ JAJAJAJAJJAJAJAJAJA heel erg racistisch ja, die zwarte piet” en “JAJAJAJAJAJAJAJAJA, heel erg vreselijk, die mannen” in plaats van “Formuleer je grieven eens zonder een beschuldigende vinger en een daaraan gekoppelde eis van genoegdoening, dan gaan we de discussie aan”.
Want hoewel de Gario-garde en feminazi’s menen dat ze het allemaal doen voor gelijkwaardigheid, werken ze dermate polariserend dat ze een gezonde discussie (waar het er hard aan toe mag gaan) onmogelijk maken. De Gario-garde is dermate etnocentrisch en ziet de discussie dermate zwart/wit, onderverdeeld in goed en fout, dat een redelijke discussie al geen mogelijkheid meer is. Zo bleek ook uit de treurige afloop van de Sinterklaasintocht in Gouda. De Feminazi’s zijn continu op zoek naar dingen die mannen ‘fout’ doen om hun slachtofferschap aan te tonen, maar sluiten ondertussen hun ogen voor vervelendere onderwerpen zoals vrouwenbesnijdenis waar ook landgenoten in het Westen mee te maken krijgen. In plaats van toe te geven uit angst om voor ‘racist’ of ‘vrouwenhater’ te worden uitgemaakt wordt het tijd op te staan tegen dubbele standaarden (oproepen om kleurenblind te zijn, tenzij het je niet zo lekker uitkomt) en tegen de puriteinse handhaving van uitingen (alles langs de Meetlat des Fatsoens), maar bovenal koeler te reageren op mensen die in een continue permanente staat van woede verkeren.
Daarnaast is het een kleine, radicale minderheid die zich relatief veel aandacht weet op te eisen omdat het in de media nou eenmaal hip is om opinie te maken rond het “opkomen voor rechten van minderheden”-frame. Diversiteit in denkbeelden is nou niet bepaald de sterkste kant van het Nederlandse medialandschap, gooi daar nog eens een (eveneens minderheid binnen een minderheid) Twitter-sausje overheen en voilà: een kleine groep militantjes weet een discussie te beheersen.
