Zullen we lid worden van de VVD? Ik vroeg het aan Eddy Terstall, een jaar of zes geleden. Onze PvdA liet zich destijds –tot ons grote ongenoegen- door de christelijke zweep geselen. Een week daarvoor hadden we daarom in Trouw opgeroepen de stekker uit dat kabinet met CDA en de ChristenUnie te halen. Nu moesten we een stap verder gaan.
‘Leuke mensen’, zei Eddy. ‘Veel gezelliger dan die PvdA’ers.’ Hij liet zijn hoofd in zijn sjaal zakken. Hij had weer ‘ns een flinke griep te pakken. Daarboven een prak rood haar. Daar boven een wolkje rook. We hadden toen net met Atzo Nicolai gesproken. En met Paul de Krom. En we hadden een stuk over vrijheid van meningsuiting geschreven met Mark Rutte. Eigenlijk stonden we al voor de blauwe deur, de subsidiespons en ik.
Toch zijn we doorgelopen. Gelukkig maar. Want Mark Rutte dook daarna met een snoekduik tussen de billen van Kees van der Staaij. Van daaruit riep hij naar de goegemeente dat hij een ‘trotse christen’ was. Zijn vrijzinnige blazoen werd door ons bevlekt ontvangen.
En toch. Die twee jaar in dat gedooggedrocht kan ik hem vergeven. Wat moet je, met Wilders en Van der Staaij naast je in bed. En Verhagen die boven op je ligt? De ooit linkse liberaal moet zich vies gevoeld hebben. Maar toch. Zoals Rubberen Rutte toen naar rechts boog, zo buigt hij nu weer naar links. Een pragmaticus. Een slangenmens. Dat is een verdienste. Dat moet je als premier kunnen, buigen en kronkelen.
Het definitieve einde van Mark zag ik echter maandag, bij de persconferentie met Diederik Samsom. Hij bleek niet alleen naar links en naar rechts te kunnen buigen, maar ook naar voren: om sorry te zeggen. Dat was teveel.
Zijn gebroken houding gaf de doorslag. Ik vond hem altijd goed in de debatten. Hij sprak mooi. Luchtig. Handje in de zak, arrogante blik, hij stak menig opponent in zijn zak. Maar maandag, naast Samsom, verschrompelde hij. Rutte was duidelijk de mindere.
Twee weken terug zag je Samsom nog eerbiedig kijken naar Rutte, de grote staatsman. Maar dat was maandag voorbij. In de blik van Didi zat mededogen. Zijn nieuwe vriend was door Wiegel en de Telegraaf murw geslagen. Dat zag iedereen. Didi mag nu de rolstoel duwen. Dat is pijnlijk.
Die persconferentie was historisch. Ik zag hem staan en dacht aan de woorden van Arend Jan Boekestijn: ‘Hij heeft geen ideeën. Dat is best schokkend.’ Inderdaad. Het is verpakking. Mark Rutte is vooral buitenkant. Daar binnen gilt de leegte.
Marcel Duyvestijn is zelf ook hartstikke leeg. En Eddy Terstall al helemaal. Maar wij zijn dan ook geen premier van alle Nederlanders. www.liefdevollid.nl
