Er is te veel lelijkheid in de wereld. Dood, verderf, verkrachting, corruptie, oorlog, terrorisme, slavernij, hongersnood, ziekte, pech, mishandeling, criminaliteit, onrecht, armoede en de rest van deze zin leest u niet eens wegens “Gaap, dat weten we nu wel”. Te veel ellende om te overzien, laat staan op te kunnen lossen. De mensen die het wel proberen gaan om beurten op hun bek. NGO’s, politici en prominente filantropen blijken allemaal feilbaar en bovendien vaak te rijk en succesvol om te begrijpen dat aalmoezen en betutteling niet motiveren. Lokale verlossers die ook ooit met niets begonnen ontpoppen zich, eenmaal aan de macht, tot corrupte machtswellustelingen die hun eigen bevolking onderdrukken. Om moedeloos van te worden.
Maar in plaats van moedeloos worden we boos. Het feit dat de beste bedoelingen en bakken met geld nauwelijks iets ten goede hebben veranderd betekent dat we gefaald hebben, wat bitter smaakt. Het lijkt wel alsof die mensen potdomme niet geholpen willen worden! Al dat geld, al die waterputten, al die kratten met bijbels, en die negers hebben nog steeds honger! Maar ook dichtbij huis investeerden we jarenlang in pechvogels. Mensen met handicaps, mensen zonder baan, mensen zonder land, maar anno 2012 komen er nog steeds werk-, land- en gezondheidslozen bij. Het is toch godsgeklaagd? Wij maar een beetje werken en hullie gewoon doorgaan met honger lijden en pech hebben, van onze belastingcenten.
Uitkeringstrekkers
Wat helemaal niet helpt is dat er dus ook nog gewoon mensen zijn met kwade bedoelingen. Uitkeringstrekkers die frauderen, criminelen die inbreken, mishandelen en moorden, terroristen die aanslagen plegen. Weet je wat dat kost? Gelukkig bestaat er tussen al het miserabele, werkschuwe, ziekelijke en zielige tuig ook nog een groep die wel de moeite waard is om in te investeren. Een lichtend voorbeeld, zo u wilt. Deze groep heet ‘de hardwerkende Nederlander’ en laat zich herkennen aan een roomblanke huid, een jaarinkomen van meer dan 33.000 euro, een auto en een eigen huis. Misschien dacht u dat een bouwvakker met een buspas ook best een hardwerkende Nederlander kon zijn, maar dat heeft u mooi mis. Mensen die te weinig verdienen en het daardoor economisch moeilijk hebben zijn namelijk borderline hulpbehoevend en verdienen onze minachting.
De hardwerkende, hoogopgeleide, kerngezonde, roomblanke, bovenmodaalverdienende, pechvrije, auto- en huisbezittende Nederlander moet zich dan ook niet langer langer laten piepelen door zijn hulpbehoevende medemens. Het is tijd dat de wereld leert wie de echte slachtoffers zijn; de mensen die zich bovengemiddeld vertegenwoordigd weten in de politiek, bovengemiddeld bemiddeld zijn en daardoor bovengemiddeld bijdragen aan de voorzieningen waar ze bovengemiddeld voordeel van genieten, kortom, de hardwerkende Nederlander.
Joyce Brekelmans werkt best hard en is Nederlander, maar prijst zich desalniettemin gelukkig.
