Er is eigenlijk niets wat de mensheid kan uitvreten zonder dat Disney het al een keer in beeld heeft gebracht. Verdekt. Want zonder de muziek, de sugarcoating en de goede afloop zou er geen mens naar kijken, en dat is ook gelijk de reden waarom fictie zich zo perfect leent om iets dichterbij te komen dan anders. Gewoon tegen de zon in kijken, naar wat er momenteel om ons heen gebeurt is ondoenlijk geworden, net als kranten lezen zonder het gevoel te krijgen dat je hersenen in een keukenmachine gaan. Hup Disney.
De politieke situatie in de Verenigde Staten – en straks ook in Nederland – is vergelijkbaar met het verhaal van Assepoester. Als ik in de film die lelijke zussen van Assepoester zie kruipen en huichelen, met die waanzin in hun ogen, steeds op zoek naar de aandacht en the kill, dan zie ik de Amerikaanse losgeslagen ‘Leftists’, en de Nederlandse anti-Wilders deugbrigade, de ontredderde empathie roepende verbinders, die voortdurend in een staat van crisisberaad zijn, net als die zussen voor de spiegel, zonder zich echt te beraden uiteraard. De Asha ten Broeke’s, die met ‘buikpijn bij een ballenbak zitten’, omdat ze rechts-extremisme vermoeden bij -laten we wel wezen- puppydogs als Roderick Veelo. En dat soort dingen waarschijnlijk wel moeten zeggen, denk ik, omdat ze inmiddels fysiek lijden onder het morele linkse gevangenschap. Of de Fransciso van Jole’s, de UvA-meisjes en D66’ers die gewend zijn zich dagelijkse in een grote rode stiefzus-jurk te hijsen, om zo steeds door de prins uitgenodigd te worden voor het bal, waar ze altijd ten koste van anderen zonder zo’n rode jurk heen mogen, maar straks misschien niet meer.
Maar nog even de VS, de parallellen met Nederland wijzen zich vanzelf wel. We kunnen Hillary vergelijken met de boze stiefmoeder – helemaal niet zo lastig eigenlijk – en de afwezige vader vergelijken met de afgezwaaide Obama. Hillary beloofde de ‘liberale’, gepamperde weeskinderen van Obama wederom voor te trekken, ze met cadeautjes te overladen, in de vorm van de bescherming van het valse narratief waarin iedereen aan hun kant van het koninkrijk goed, mooi en deugdzaam zou blijven. Zoals Madonna, heel Hollywood, nep-mensenrechten activiste Linda Sarsour en allerlei Social Justice Warriors op de dag van de inauguratie van Trump op hoge poten kwamen demonstreren. Alleen dan op de manier zoals de stiefzusjes op de avond van het bal deden: verongelijkt en pislink.
Assepoester zijn alle mensen die jarenlang vergeten werden, die van meet af aan een slechte relatie met Hillary hadden, de mensen uit de redneck rustbelt, maar ook vrouwen, latino’s en zwarten, die slecht behandeld werden en alsmaar te horen kregen dat ze gewoon meer hun best moesten doen. Ze zaten hun tijd uit, hielden zich aan de regels, schrobden de vloer, bakten het brood en ruimden te troep op als de stiefzusjes hun feestjes hadden. En op de tv keken ze dag in dag uit naar die valse realiteit die erop neerkwam dat de met goedheid uitgedoste stiefzusjes altijd gelijk hadden en zij niet.
Assepoester is echt helemaal klaar met dat narratief van de stiefmoeder en haar stiefkinderen, die misbruik maken van haar bescheidenheid en eenvoud. Maar is Trump nu de prins? Nee, dat waren de verkiezingen zelf, dat was de uitweg zelfs, de prins had iedereen kunnen zijn die niet in hetzelfde kasteel als Hillary woonde. Een koets naar het bal was genoeg om los te breken, want daar werd Assepoester eindelijk zichtbaar.
En dan de epiloog. Terwijl Assepoester er uiteindelijk met de prins vandoor ging, bleven de ‘Leftist’ stiefzusjes met lege handen achter, ze hadden niemand meer om tegenaan te schoppen en de schuld te geven. En hun kasteel, dat altijd op orde werd gehouden door de trouwe arbeid van de middenklasse raakte in verval. Ze wilden na het bal, na de verkiezing van Trump, onmiddellijk terug wat ze niet meer konden krijgen. Zo ontstond er een soort enorme wraakfantasie tegen de verkiezingen, tegen Trump, tegen zijn aanhang: alle Assepoesters die het gewaagd hadden hun vodden uit te trekken, een paar mooie muiltjes aan te doen en los te breken uit het valse narratief. En kijk maar wat er gebeurt, het voormalig kasteelpersoneel roept in de echo-kamers dat de prins eigenlijk wil scheiden van Assepoester, omdat dat ze een ‘monster’ is!
Het gedrag van boos links in de Verenigde Staten is niets minder dan een zogenaamde ‘narcisisstic rage’, een woede die voortkomt uit de afhankelijkheid van leugens. Nu er geen cadeautjes en snoepjes meer worden uitgedeeld, liggen de stiefpeuters te schreeuwen op de grond. Ze bedreigen lukraak rechtse intellectuelen, sprekers, artiesten en in toenemende mate ook bedrijven die zich niet uitspreken tegen Assepoesters ‘verraad’. Hun woede is wat over is van het sprookje, en dus even vals en nep als al het voorgaande, Nu de snoepjes op zijn, zullen hopelijk ook langzaamaan de enablers verdwijnen, de mensen die meeprofiteerden van de profiteurs. Die van die woede niet kunnen leven, niet willen leven. Niets is zo immers zo onaantrekkelijk als een boze stiefzus, in een kapot gescheurde rode jurk.
