Een paar dagen geleden schreef filmmaker Marijn Poels op TPO een artikel over zijn documentaire The Uncertainty Has Settled. De documentaire is ‘klimaatsceptisch’ te noemen, dat wil zeggen er komen een aantal mensen aan het woord (geen van allen klimaatwetenschappers) die ontkennen dat er opwarming is of dat die door de mens veroorzaakt is.
Poels verbaast zich in zijn artikel over de starheid van de ‘klimaatelite’ die volgens hem bang is voor debat en een kritische film. Van de ‘groene apostelen’ mag je niet zelfstandig nadenken, zo komt het hem voor. De ‘goedmens’ wil niet tegengesproken worden, zit ‘gevangen in zijn eigen matrix’. Zijn documentaire wordt genegeerd.
Voor een ieder die het wetenschappelijke debat over klimaatverandering kent en voldoende bagage heeft om het kritisch te kunnen volgen, is de kern tamelijk eenvoudig. De huidige opwarming is een feit en dat het door de mens veroorzaakt is, is zo goed als zeker. Wetenschappers in de verschillende relevante vakgebieden zijn het daar vrijwel unaniem over eens, al zijn er ongeïnformeerde lieden die zelfs dat in twijfel willen trekken.
Bij wetenschap hoort natuurlijk het bestuderen van tegenargumenten en alternatieve theorieën. En die zijn er op dit terrein inderdaad volop. Maar ze zijn vaak gewogen en beoordeeld, op Popperiaanse wijze, en ze blijken tot nog toe weinig hout te snijden. Daar behoort ook toe de in de film en artikel genoemde zonneactiviteit, alsmede de sceptische notities over klimaatmodellen, de komende ijstijd en het ‘lage percentage’ koolstofdioxide.
Ze zijn even slaapverwekkend als afgezaagd, en uit den treure gefalsificeerd. Het lijkt Marijn Poels allemaal ontgaan te zijn. Je kunt met andere woorden de zogenaamd kritische praatjes wel voor zoete koek slikken om vervolgens jezelf te filmen terwijl je peinzend naar de horizon staart, maar je komt dan niet al te snugger en geïnformeerd over. En het is begrijpelijk dat mensen halverwege het kijken van zo’n film de bioscoopzaal hoofdschuddend verlaten, of naderhand boos worden, door de stuitende domheid waarmee ze geconfronteerd zijn.
En nu denkt Poels dus dat het aan de starheid en vreselijke consensuscultuur van de wetenschappelijke elite ligt. Zoals er ook een onuitstaanbare en starre consensuscultuur heerst omtrent het niet-plat zijn van de aarde en het draaien van de aarde om de zon.
Zo zie je maar weer hoe onverstandig het is om al te snel te spreken van goedmensen die leven in een bubble of matrix, of van een 1984-wereld met ‘nieuwsspraak’ en 2+2=5 indoctrinatie. Het zijn vaak nietszeggende verdachtmakingen die gemakkelijk omgedraaid kunnen worden.
Deze Marijn Poels bijvoorbeeld lijkt vooral zelf een goed en deugend mens te willen zijn, in een matrix waarin men naïeve scepsis weet te waarderen. Het is zelfs zo gênant dat je je afvraagt hoe iemand die man ooit serieus heeft kunnen nemen, naar het schijnt met vorige documentaires. Wie zo onkundig en onwetend is, verdient het om genegeerd en geridiculiseerd te worden.
Deze column werd eerder hier gepubliceerd.
