Slachtoffer van een gefeminiseerde samenleving, dat is de huidige generatie manmensen. Althans, als we Andreas Englund en Angela Crott moeten geloven. De nieuwe man lijdt onder het succes van de zelfstandige vrouw en de veranderde mores van een samenleving die hem niet meer waardeert. Zijn rol als provider en beschermer garandeert niet langer de affectie en gehoorzaamheid van de andere sekse, waardoor het zelfbeeld een flinke knauw heeft opgelopen. Aangetrokken en afgestoten door de irrationele verlangens van castrerende vrouwen, dolen zij verward en verloren door de straten op zoek naar hun raison d’être… Alstemblieft zeg! Mogen wij een teiltje?
De moderne man heeft helemaal niks te klagen. Mensen met een Y-chromosoom bezetten nog steeds tachtig procent van alle topfuncties, verdienen gemiddeld twintig procent meer dan dubbel X-en voor dezelfde functie en krijgen sneller een baan dan vrouwelijke leeftijdsgenoten met betere cijfers. Als ze religieus zijn dan kunnen ze zich beroepen op duizenden jaren geïnstitutionaliseerd seksisme, waarmee ze zagen aan de eigen benen van de seksueel onafhankelijke vrouw. Dames die daarin trappen heten weleens De Haas met hun achternaam. Vrouwen die daar niet intrappen zijn vaak stukken gezelliger en halen hun eigen bier. Voor ieder wat wils.
De man is onmisbaar
Mannen mogen tegenwoordig huilen als ze daar zin in hebben, maar zijn onverminderd populair bij vrouwen als er wasmachines op trappen moeten worden gezeuld of kinderen moeten worden verwekt. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de Nederlandse vrouw de man als onmisbaar beschouwt. Het is daarom ook jammer dat de vermeende uitwassen van de feminisering zo verdomd negatief worden geïnterpreteerd. Van alle zogenaamd vrouwelijke eigenschappen zoals luisteren, zorgen en pijn verdragen is het namelijk het zeiken wat men terug leest, over problemen waarvan de meeste mannen het bestaan niet eens beseffen, noch ervaren.
Gezien het wereldwijde overschot aan zielige mensen, zou ik er daarom graag voor pleiten op te houden met het aanpraten van een identiteitscomplex aan een groep met wie het eigenlijk prima gaat. Marketeers van Heineken en Volkswagen hebben schijnbaar geen enkele moeite het mannelijke innerlijk te identificeren en te targeten, dus laten wij dan ook niet doen alsof mannen in snotterende hoopjes ellende zijn veranderd sinds vrouwen zichzelf enkele wankele pasjes van het aanrecht hebben weten te verwijderen. Grey’s Anatomy, roze overhemden of een pappadag zijn echt geen bedreiging voor de mannelijke identiteit, paniekartikelen die mannen proberen wijs te maken dat vrouwen ze iets hebben ontnomen zijn minder onschuldig.
Joyce Brekelmans is Stapel op de Nederlandse man en vindt dat de Vonkjes van deze wereld er met hun tengels vanaf moeten blijven.
