Nederland gaat gebukt onder de terreur van een andere generatie ouders, mijn generatie ouders. De eisen die een aanzienlijk deel van hen zichzelf en hun kroost opleggen leiden tot kindermishandeling, intimidatie van leraren en geweld op sportvelden. Het wordt tijd om mijn generatie ouders tot de orde te roepen.
Een keer per jaar geef ik beroepenvoorlichting op mijn oude lyceum in Amsterdam. Na afloop nog even bijpraten met de gymlerares, die inmiddels de functie van conrector erbij heeft. Zij praat – uiteraard zonder namen te noemen – over grote aantallen leerlingen met een burn-out, adhd, dyslexie en meisjes met anorexia nervosa. De schellen vallen mij van de oren. Is dit anders dan in mijn tijd op school? “Ja, geheel anders”, zegt mijn gymjuf.
Doorvragen leidt tot het beeld van kinderen die boven hun macht werken, somberder worden naarmate het schooljaar vordert en ouders die op hoge toon verhaal komen halen als hun kind niet over mag. “Vroeger sprak een vader z’n kind toe bij een slecht rapport; nu krijgt de docent de wind van voren. Dat is het verschil”, zegt de juf.
Dyslexie is een epidemie op middelbare scholen. Vooropgesteld dat de aandoening bestaat, is de snelle verspreiding ervan op z’n minst opvallend. In veel gevallen is er op de basisschool nog niets aan de hand, maar eenmaal in de brugklas vliegen de dyslexieverklaringen je om de oren.
Met zo’n verklaring voor het – al dan niet erfelijk – belast zijn met slecht lezen en schrijven kunnen onvoldoendes voldoendes worden en kunnen kinderen het niveau volgen waar hun ouders zo prijs op stellen. Want ouders hebben de dyslexieverklaring ontdekt als ‘fraudebestendig’ paspoort voor een niveau naar keuze in het middelbaar onderwijs van hun pubers.
En dus beginnen kinderen met lood in de schoenen aan het vwo, raken leraren overbelast met te veel probleemkinderen in de klas, maar kunnen ouders trots en voldaan het niveau van hun kind aan de omgeving prijsgeven. Met iedereen op het verkeerde been.
Ombudsvrouw Margrite Kalverboer bevestigt deze week dit beeld met een onderzoek onder 2000 leerlingen: “Er worden aan kinderen te hoge eisen gesteld. Ze moeten voldoen aan het mooie plaatje van slim zijn en goede cijfers halen.” Een reprimande aan de ouders: “Laat ze wat ruimte!”
Ruimte? Nee, daarvoor moet je niet bij ouders zijn die alleen het beste voor hun kinderen willen. Na school verplaatsen de onuitstaanbaren zich naar de sportvelden, waar hun zonen en dochters niet gewoon voetballen of hockeyen, maar zich lijken te voegen naar de tirades langs de lijn. Scheidsrechters en trainers worden in het bijzijn van de kinderen op luide toon ter verantwoording geroepen. Het signaal: voor autoriteiten hoef je geen respect te hebben.
Ik ken een jeugdtrainer die op straat, in de supermarkt, tot in z’n thuis wordt lastig gevallen door hockey-ouders, die het niet eens zijn met de plek van hun dochter in het team.
Hij is geen uitzondering. Deze generatie ouders houdt huis in heel Nederland. Huiveringwekkend is dat deze ‘keurige’ mensen zich helemaal niet bewust zijn van hun dominante en alles bedervende gedrag. De obsessie met hun kinderen maakt monsters van hen.
Wat is er mis gegaan tussen hun eigen jeugd, waarin ouders eenvoudig tevreden konden zijn als kinderen plezier hadden, en de bezetenheid met de prestaties van hun eigen kroost nu? Erg diep inzicht is er niet voor nodig, om te zien dat ouders van nu hun gebrek aan tijd en aandacht gruwelijk compenseren ten koste van alles en iedereen.
In het belang van het onderwijs, de sport en ons allemaal dient aan dit fanatisme paal en perk gesteld te worden. Want de onuitstaanbare ouders brengen een generatie jongeren groot, die niet anders weten dan dat alles om hen draait. Opgejaagd door ouders, verwend met applaus en onkundig met tegenslagen. Daar zijn ze al, de nieuwe onuitstaanbaren.
