Hoe vaak ik niet mijn trein miste doordat er een net iets te lange rij stond bij de kaartjesautomaat, of doordat er iemand voor mij eindeloos treuzelde, twijfelend tussen Roodeschool en Delfzijl, of doordat er een storing was waardoor betalen helaas niet mogelijk bleek. Hoe vaak ik niet in de bus erachter kwam dat ik eigenlijk een strippenkaart had moeten kopen, en vervolgens constateerde het dichtstbijzijnde verkooppunt al uren gesloten was. Hoe vaak ik niet ongebruikte strippenkaarten kwijtraakte, en hoe vaak ze niet plots alsnog ergens opdoken als ze na meerdere tariefverhogingen niet meer geldig waren.
Och, wat was die OV-chipkaart in 2009 een zegen: af en toe een keertje bijtanken, en verder geen gehannes. Nu ja, ik raakte hem eens kwijt, en dat gaf wat gedoe, maar in tegenstelling tot al die oude strippenkaarten zag ik het geld uiteindelijk gewoon weer terug, en binnen een week was ik weer helemaal terug op de rails. Toegegeven, ook ik was huiverig, in eerste instantie, want het ding werd belabberd in de markt gezet, en had van meet af een slechte pers, maar het bleek in praktijk vooral erg handig en praktisch.
En nu moet ie dus weg, vindt de kamer, want het is een ‘onding met gebreken’, ‘achterhaald’, een ‘hindermacht’ en, zo vindt Barry Madlener, ‘het papieren kaartje moet terug’. Als het aan de VVD ligt stoppen we zelfs met testen of het allemaal wel naar behoren werkt, en rollen we gewoon vóór 1 juli 2015 een volledig nieuw systeem uit, want ‘we moeten af van die klantonvriendelijke kaart’ – aldus VVD-Kamerlid Betty de Boer.
Krachtige taal hoor, en mooie quotes voor in de krant, maar, als de VVD onverhoopt haar zin krijgt, wordt straks miljoenen aan belastinggeld geofferd op het altaar der voorbarigheid (waar je dan vervolgens overigens weer prachtige Kamervragen over kan stellen, maar dat terzijde).
Natuurlijk is het huidige systeem nog lang niet perfect. Reizen op rekening is technisch eenvoudig mogelijk, en moet gewoon zo snel mogelijk worden ingevoerd. Dat gedoe met omchecken op het perron als je van de ene trein overstapt op de andere is onnodig, aangezien je met de juiste software kan nagaan hoe iemand gereisd heeft – ook tussen trein en metro zou omchecken niet nodig moeten zijn.
In- en uitchecken met je telefoon moet driftig in geïnvesteerd worden, want dat kan dingen voor mensen makkelijker maken. Voor langere reizen met de trein zou je eenvoudig losse (chip)kaartjes moeten kunnen kopen (zonder extra kosten), en een nieuwe OV-chipcard moet gratis zijn, in plaats van € 7,50. Zo duur zijn die dingen niet.
Punt is: dat kan allemaal heel gemakkelijk binnen het huidige systeem: er is geen enkele reden om het huidige systeem – dat veel (publiek) geld heeft gekost, waaraan jaren is geknutseld, en dat redelijk tot goed functioneert – nu opeens af te schaffen en binnen driekwart jaar te vervangen door een totaal ander systeem. Een systeem dat, volgens de plannen van de toch ooit zo liberale VVD, ook nog eens centraal vanuit de overheid wordt bedacht en ‘uitgerold’.
Dat geroep om afschaffen is sowieso een aspect van de politiek dat ik nooit begrepen heb, en nooit begrijpen zal: als iets niet helemaal naar behoren functioneert, verschijnen er prompt allemaal politici die vinden dat het maar gewoon weg moet, en dat er iets nieuws moet komen – zelfs als met een beetje verbetering het bestaande voor minder geld heel veel beter kan worden gemaakt. Afschaffingspopulisme, zou je het kunnen noemen, of wegermeeïsme: niemand schiet er wat mee op, maar je krijgt er best wel wat aandacht mee.
De OV Chipcard moet blijven, want reizen is er oneindig veel gemakkelijker mee geworden, en er is geen betaalbaar systeem te bedenken dat binnen een half jaar zo goed functioneert dat het de OV Chipcard in kwaliteit kan evenaren. Dat weet Betty de Boer van de VVD denk ik zelf ook wel. En Barry Madlener ongetwijfeld ook. En de journalist in kwestie, die hen hierover kritisch had kunnen ondervragen, wellicht ook.
