Ze weet wel waar de middelen liggen want ze maakt de spacecake zelf. Ina, 50 jaar. Haar man is net weer thuis na een jaar brommen. Het verwijt: In vereniging voorhanden hebben van hennep, hasj en amfetamine. Het draait in deze zitting om Ina zelf. Ook zij zou vanuit hun gezamenlijk woonadres middelen hebben verhandeld. Lang sluik haar valt langs haar bleke gezicht. Bijna twintig jaar getrouwd met de man die sinds januari weer thuis is.
Bij de politie komt een melding binnen over een adres waar middelen zouden worden verhandeld. Tijdens huiszoeking, waarbij ook drugshonden worden ingezet, blijken pillen en hennep voor iedereen zichtbaar. Op tafel, bovenop een kastje, naast een bank. Achter gesloten kastdeurtjes liggen XTC pillen. In een slaapkamer van hun dochter, jawel, liggen ook Xtc-pillen.
Ina weet niet erg veel van wat er thuis gebeurt, blijkt tijdens de zitting. Er bellen wel eens mensen aan de voordeur maar ze vraagt niet aan haar man wie deze mensen dan zijn en wat ze komen doen. Nee. Ook vraagt ze niet naar het kastje met de gesloten deuren. In de buurt van dat kastje mag ze van haar man niet komen. Ze oogt meegaand maar aan de andere kant lijkt ze niet in staat ‘nee’ te kunnen zeggen. Of valt dat best wel mee.
Het is een soort van vlotte zitting. Binnen een uur klaar. Dat er middelen waren, weet ze wel maar niet hoeveel. Dat er een jerrycan op de overloop staat weet ze ook wel maar ze houdt vol dat ze niet weet dat juist daar GHB in zit. Ze weet niet wat er in de kast ligt en van het kleine beetje aangetroffen heroïne, u raadt het al, weet ze ook niets. De agenda, aangetroffen op de bar in huis, vol met codes waaruit blijkt hoeveel is gebruikt en door wie lijkt duidelijke taal, volgens de officier van justitie. Ook van die boekhouding heeft Ina geen weet.
Eigenlijk, denk ik tijdens de zitting, is het best heel sneu dat je niets weet en toch alles van de middelen op zich. Mevrouw, zo zegt de officier, heeft dan wel niet de regie gehad in het gebeuren van verhandelen maar ze is ook niet echt openhartig. Echtgenoot wilde er een jaar geleden niets over zeggen en mevrouw nu maar een klein beetje. “Ik beschouwde het als de zaken van mijn man. Ik bemoeide me er niet mee.”, zegt ze mat.
Ina werkt in een supermarkt. Haar man is sinds zijn thuiskomst via uitzendbureaus aan het werk. Dat biedt het gezin geen vaste bodem. Een geldboete zou ‘killing’ zijn voor dit gezin. Vader is al een tijd opgesloten geweest en nu zou moeder moeten? Geen doen. De eis: 200 uur werkstraf voor Ina, vier maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar.
Even terug naar het begin. In de slaapkamer van hun (niet meerderjarige) dochter lagen pillen. Harstikke XTC. De rechter vraagt haar naar het waarom. Het duizelingwekkende antwoord luidt als volgt: “Als dochter het misschien zou willen proberen, dan kon ze dat thuis doen. Gaat het mis en gaat ze ‘out’, dan is ze in ieder geval veilig bij ons in huis.”
Ik bedoel maar.
Karin Smalbil is rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen en tevens columnist voor De Telegraaf Media Groep, Groningen Dichtbij. Op haar site: www.karinsmalbil.com kunt u haar artikelarchief lezen.
