Het duurde even, maar eindelijk weet ik waarom Maarten van Rossem een enorme held is. Vorige week interviewde ik hem voor een eindejaarsverhaal.Opeens begreep ik mijn krullende mondhoeken toen de professor op zijn geheel eigen wijze het Utrechtse café kwam binnenlopen.
Er zit een duidelijke lijn in mijn methode van heldenverering: op honderdduizenden manieren lijkt een held niet op mij, maar we delen iets kleins, iets beslissends. Ik kan Van Rossem bewonderen om zijn overtuigingskracht, zijn mening die geen twijfel overlaat. Hij heeft zo zijn ideetjes, meestal van linkse snit en hij valt niet te overtuigen van het tegendeel. Daar heeft hij trouwens een methode voor: gewoon altijd blijven doorpraten, dan komt er niemand tussen.
Niet dat ik die ambitie heb overigens. Zo deed hij dat op 11 september 2001, terwijl politici en kenners vasthielden aan allerlei horrorscenario’s met aanslagen op het vrije westen en Derde Wereldoorlogen, bleef die slimme brombeer urenlang relativeren (tipje: als jullie Maarten in Utrecht tegenkomen met zijn linnen tasje, vraag nog even naar de periode dat hij daarna van de buis werd gehaald omdat zijn mening niet beviel bij de tv-bazen. Woedend is hij nog steeds om het onrecht dat hem daarmee werd ongedaan). Puur omdat ik zelf veel liever vraagjes stel dan antwoorden geef, kan ik de vasthoudende, goed-onderbouwde-meningen-man enorm waarderen.
Veel mensen vinden Maarten misschien een oude mopperkont, maar dan kijk je te oppervlakkig. Van Rossem is in de basis namelijk een optimistisch mens die enorm kan genieten van zijn eigen succes op tv, in de collegebanken en in het theater. De man met de zwarte truien heeft het naar zijn zin als hij een avondje in een live-uitzending kan praten over Amerika, de politiek of auto’s. Geef hem lekker een Espresso met een watertje en hij zal zich uitstekend vermaken.
Van Rossem vindt dat succes op tv en in het theater een soort slagroom op de goede cake die zijn leven al was. Dat is ook het grote verschil met andere schrijvers en muzikanten in tv-shows. Zij zitten er vaak voor de verkoop van hun boekje, terwijl Maarten met plezier in een of andere studio zit. Je kan hem niet blijer maken met een publiek dat hem waardeert. Als hij voorbijkomt op tv moet ik altijd even denken aan de uitzending van Voetbal International waarin hij belachelijk werd gemaakt door Gijp, puur door onbegrip van de voormalig rechtsbuiten. Die zette hem te gemakkelijk weg als een oude zuurpruim terwijl alleen zijn mening een beetje mopperkontig is, maar de man zelf helemaal niet. Gijp had Maarten moeten zien lopen door het Wilhelminapark, zijn kleinkind onderwijzend over de rijke geschiedenis van de stad. Een klein publiek is ook een publiek.
Behalve dat we een jaar of zes in dezelfde stad woonden, delen we niets met elkaar. Hij is wat ouder, veel slimmer, meer belezen en heeft bovendien honderd vermakelijke meningen per uur. Maar de reden dat ik hem altijd graag zie op tv, is dat Maarten van Rossem een feelgoodman is. Dat zijn van die mannen die met alle plezier hun ogen voor de werkelijkheid sluiten omdat ze oprecht geloven in de kracht van fictie. Als er morgen honderdduizenden Jihadstrijders klaarstaan op Schiphol dan zou Van Rossem zeggen dat er waarschijnlijk een belangrijke voetbalwedstrijd in Syrië is.
We kunnen allemaal rustig gaan slapen. Ik herken dat wel, je moet de wereld nu eenmaal een beetje mooier liegen om de waarheid aan te kunnen. Jarenlang geloofde ik dat George Michael oprecht van wintersport hield met prachtige blonde vrouwen in leuke blokhutjes. Als iemand me vertelde dat hij heel ander hobby’s had, dan deed ik mijn vingers in mijn oren en begon heel hard Last Christmas te zingen. Alleen oprechte positivo’s houden ervan om de werkelijkheid een beetje mooier op te poetsen, niet omdat het kan, maar omdat het moet.
