“Jij hebt jezelf echt helemaal geaccepteerd hè?” De retorische vraag kwam van Mieke, een sterke persoonlijkheid met uitgesproken meningen. Ze heeft een hoge baan bij een groot en bekend bedrijf en is uiterst aanwezig. Ik ben gek op dat soort vrouwen. Als ik hetero was geweest… Gelukkig ging het onderwerp snel voorbij. Want was het wel een retorische vraag? We hadden net in een vergadering gediscussieerd over vooroordelen. Ik zocht een voorbeeld: vrouwen, allochtonen of homo’s? Door Geert Wilders gaat het al veel te vaak over allochtonen. Vrouwen vind ik feministisch gezeur. Dan mijn eigen complex maar in de groep gooien.
Ik vertelde over Uit de Kast, een programma waarin homoseksuele jongeren voor hun geaardheid uitkomen. Deze week kwam Daan bij zijn voetbalclub uit de kast. “Waarom ligt dat zo gevoelig bij voetbal en waarom zijn zo weinig voetballers homo?” vroeg ik me af. Kunnen of willen homo’s niet voetballen? Of houden homo’s die voetballen hun seksualiteit angstvallig geheim en ‘bestaan’ ze daarom niet? Zijn homo’s echt anders dan hetero’s, of denken we alleen maar dat ze anders zijn?
De groep ging even helemaal los. We hadden allemaal ons eigen beeld, en niemand wist of dit nou vooroordelen waren, of daadwerkelijk bestaande verschillen. Zijn homo’s creatief? Hebben ze veel vriendinnen? Kunnen ze goed over cosmetica adviseren? Of over handtassen? Gaan ze vaker naar de kapper dan hetero’s? Zijn homo’s van de snelle seks?
We hebben hard om de voorbeelden gelachen. Ik vond het prima. Maar toch: als die voorbeelden waar zijn, waarom kom ik die stereotiepe homo’s in het echt dan nauwelijks tegen? Als ik een date heb, verplettert het me altijd weer dat homo-wensen zo eenvoudig en onorigineel zijn: samen op de bank, samen wakker worden en samen oud worden. Wat nou anders dan hetero’s?
De aflevering van Uit de Kast met Daan heb ik deze week snotterend drie keer zitten kijken. Ik kwam vijftien jaar geleden – net als Daan – op mijn 19e uit de kast. Ik kon alle dingen zeggen die Daan in deze uitzending ook zei. Dat hij niks met de Gay Pride heeft, dat hij homoseksualiteit eigenlijk niet positief vindt en dat de term vaak een confrontatie op zich is. Zijn coming-out was een eindeloze smeekbede om respect, en ik formuleerde dat destijds niet anders. Soms doe ik dat nog. Ik hield het bij Daan niet droog. Oppassen voor het toetsenbord.
Homoseksualiteit zet alles op zijn kop: je bent opeens geen standaardvoetballer meer zoals Daan, je hoeft niet meer mee te praten over meisjes en de kans is klein dat je vader wordt. Je levenspad wordt anders, de seks is anders, mensen gaan je anders benaderen en je moet om een relatie te vinden nieuwe wegen bewandelen. Opeens ben je anders dan anderen terwijl je eigenlijk allang anders was.
Ik wil met deze blogs een beeld geven van de wereld waar ik ongevraagd deel van uitmaak. Van de wereld die anders is dan die van hetero’s, en toch ook hetzelfde. Ik zal vertellen over mezelf, de jongens die ik ontmoet, de jongens op wie ik gek ben of was, en de jongens die alleen maar geil waren. De mooie momenten en de momenten waar ik soms om jank. Want het blijft voor mij een rare, ongekozen rol. De meeste mensen denken nooit na over homoseksualiteit. Er moeten eens andere verhalen worden verteld dan die van Henk Krol en het COC. Over hoe gewoon, leuk en kut dit is.
Deze blogs schrijf ik anoniem. Misschien denk je straks dat je me kent, en misschien is dat ook wel zo. Want waarschijnlijk lijk ik heel erg op de homo uit je klas, van je werk of van drie huizen verder. Welkom in mijn roze wereld.
Voor DeJaap schrijft Joost wekelijks over zijn leven, liefde en relaties. Joost is een pseudoniem. Zijn echte naam is bij de redactie bekend. Ook alle andere namen – behalve die uit de media – zijn gefingeerd.
