Het rare aan het hele proces van homoseksueel worden is dat je alleen bent, en toch ook weer niet. Op de middelbare school werd me vrij snel duidelijk dat jongens leuk en mooi waren. Het was altijd dezelfde groep jongens waarnaar ik keek. Een groep van een man of zes, allemaal redelijk knap, sportief, verzorgd en gespierd, en bovendien in de juiste merkkleding. Ze waren populair bij de meisjes, en net slim genoeg om de havo af te maken. Helemaal zoals ik had willen zijn.
Dit zijn het soort jongens waar je als anonieme, jonge, weinig in het oog springende homo graag mee in contact wil komen, maar die op de een of andere manier altijd ver weg zijn, ontoegankelijk, levend in een andere wereld, met andere voorkeuren, andere ideeën en andere belevenissen. De meesten zouden me vandaag de dag niet meer herkennen, of nog maar vaag weten dat ik ooit bij ze in de klas heb gezeten.
Online reünie
Jaren later zit ik in een chatbox. Er flitst een foto voorbij die me bekend voorkomt: Bram uit de club van zes. “Volgens mij ken ik jou,” zeg ik. “Jij bent Bram, toch?” Het antwoord was bevestigend. Bram blijkt nog steeds om te gaan met allerlei mensen van toen, terwijl ik die contacten vijftien jaar geleden van me heb afgeschud. Ik ging studeren, Bram ging na de havo werken. Bram en ik zijn elkaars tegenpolen.
Bram weet nog wie ik was. Tenminste, hij kan zich nog één ding van mij herinneren: ik droeg bij gym een t-shirt met ‘Hallo Boppers’ erop. Als ik dat nu hoor, schrik ik ervan. Ik had twee van die t-shirts. Nu lijkt het me vrij duidelijk dat ik daarmee een enorm statement maakte over mezelf, wat achteraf gezien door sommigen ook meteen werd opgepakt, want mijn seksuele voorkeur was een regelmatig terugkerend onderwerp. Maar juist Bram en ik hadden die link nooit gelegd.
Poppetje
Maar ik had dit ook niet van Bram verwacht, terwijl het zo logisch lijkt. Bram was en is een soort poppetje: onopvallend, schattig, zachtaardig en verzorgd. Of negatiever: knap en totaal nietszeggend. Alle andere jongens in zijn vriendengroep waren aanwezig of hadden iets mannelijks over zich, al was het maar omdat de hele groep een jaar ouder was dan de rest van de klas. Voor Bram echter niets van dat alles: hij zat tussen zijn vrienden en glimlachte alleen maar. Bram was een soort leeg persoon, zonder duidelijke persoonlijkheid, maar met een lief zachtaardig gezicht.
Achteraf voelt het raar dat er al die jaren nog een andere homo in datzelfde klaslokaal zat. Met mijn ‘Hallo Boppers’ t-shirt en de vele roddels had Bram mij kunnen herkennen, maar er gebeurde niks. Bram viel destijds niet op jongens, zegt hij nu. Hij “was daar toen niet mee bezig”: een duistere formulering die het midden houdt tussen het niet weten en het wegstoppen. Ik kan me dat niet voorstellen: hij maakte deel uit van de groep knapste jongens van de klas. Dat moet toch invloed hebben gehad op zijn hormonen?
Voor DeJaap schrijft Joost wekelijks over zijn leven, liefde en relaties. Joost is een pseudoniem. Zijn echte naam is bij de redactie bekend. Ook alle andere namen zijn gefingeerd.
