Werken in de supermarkt was ooit een geliefde hobby van me. Ik was aangenomen om twee keer in de week drie uur schappen te vullen en de winkel netjes te maken. Het beviel de manager kennelijk, want ik mocht al snel ook op zaterdag werken. Daar was ik heel blij mee. Niet omdat het meer geld opleverde, maar omdat ik op zaterdag mijn eerste grote liefde tegen was gekomen: Marc. Hij was er op zaterdag altijd. Ik was toen net zestien. Marc was 22. Ik zat op de Havo, Marc deed HEAO. Marc was een allemansvriend: iedereen vond Marc aardig, hij kon met iedereen omgaan en in zijn buurt viel nooit een onvertogen woord. Marc leek de hele dag bezig het iedereen naar de zin te maken. Dat had op mij een enorme uitwerking.
Marc was een kop kleiner dan ik, redelijk breed, hij had kleine kraaloogjes, veel sproeten en zijn haar zat naar achteren. Ik vermoedde dat hij borsthaar had. Marc liet zijn bakkebaarden staan. Ik vond dat geen gezicht, maar het was de tijd van Beverly Hills 90210 en daar hadden de jongens dat ook. Ik weet niet of Marc dat van hen had afgekeken. Je kon Marc altijd vanaf een afstandje ruiken vanwege zijn doordringende, zoete aftershave. Het heeft jaren geduurd voordat ik erachter kwam welk merk het geweest moet zijn: Brunotti. Al jaren uit de handel.
Kalverliefde
Kalverliefde heb je in soorten en maten. In die tijd waren ongetwijfeld veel meisjes heimelijk verliefd op acteurs uit Beverly Hills 90210 en Melrose Place zoals Jason Priestly, en hoe de anderen ook mogen heten. Onbereikbare jongens uit Amerika waar je bij weg kon dromen. Ik weet niet precies hoe dat soort verliefdheid eruit ziet, maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met een poster boven je bed en het idee dat het heel speciaal zou zijn Jason eens te ontmoeten. En natuurlijk elke week de Hitkrant lezen om nieuwe details over Jason te weten te komen. Belachelijk?
Lach mij ook maar uit. De enige verschillen waren dat ik geen poster had van Marc, dat hij niet in de Hitkrant stond, dat ik hem elke week in het echt ontmoette en dat niemand wist dat ik gek op hem was. En verder was Marc natuurlijk even onbereikbaar voor mij als Jason Priestly voor een Nederlands meisje van zestien. Ik was voor Marc ook even oninteressant, of erger: totaal irrelevant, want Marc viel niet op jongens. Bij Jason Priestly kon je als meisje ten minste nog denken dat Jason interesse in je zou hebben als je maar dichterbij kon komen. Bij homokalverliefde is het andersom: je bent heel dichtbij, maar de kans dat het tot iets leidt is nul komma nul.
Colleges
Drie jaar later overkwam het me weer: bij een van de eerste colleges van mijn opleiding liep Twan de collegezaal binnen. Mijn hoofd sloeg direct op hol. Zowel Marc als Twan hebben drie jaar door mijn hoofd gespookt. Na Twan heb ik besloten dat ik nooit meer verliefd wordt op hetero’s. Je kunt beter verliefd worden op een acteur uit een ver land. Dan maak je meer kans.
Soms hoor je heteromannen zeggen dat ze bang zijn dat een homo ‘iets van ze wil’. Is die angst terecht? Ik wilde superveel van Marc en Twan: uit eten, op vakantie, trouwen, pijpen, het maakte me niet uit. Maar last hadden ze niet van die heimelijke verlangens: er was geen enkele optie ooit iets met mijn gevoel te doen. Niets zo ongevaarlijk voor een heteroman als een verliefde homo.
Voor DeJaap schrijft Joost wekelijks over zijn leven, liefde en relaties. Joost is een pseudoniem. Zijn echte naam is bij de redactie bekend. Ook alle andere namen zijn gefingeerd.
