Jaren geleden vierde ik op een zondagse namiddag mijn verjaardag met een etentje. Niels en Ad konden niet komen. Ze moesten naar adoptiecursus. Ik vond het een vreemd moment om naar een cursus te gaan, maar ik durfde het niet te bekritiseren. De adoptiecursus leek me voor Niels en Ad een extreem belangrijke gebeurtenis die niet bekritiseerd mocht worden. Je krijgt ongetwijfeld punten voor je deelname en dus moet je elke keer komen opdraven, anders krijg je nooit een adoptiekind. En dus moeten ook verjaardagen eraan geloven.
Tien jaar geleden leek het nog zo overzichtelijk. Niels en Ad hadden gewoon een relatie. Ze woonden allebei in een andere hoek van het land en brachten de weekenden met elkaar door. Dit mondde uit in samenwonen in de grote stad, een koophuis in een provinciestad en een trouwerij met 200 gasten. Maar zelfs trouwen is nu geen eindpunt meer voor homoseksuele stellen. Zij kunnen tegenwoordig ook kinderen adopteren.
Vaag adoptiebureau
‘Hoe gaat het met de kinderen?’ vroeg ik altijd semi-belangstellend. De procedure om een adoptiekind te krijgen gaat tergend langzaam en dus kon ik jarenlang vragen hoe het ermee stond. Het antwoord was altijd hetzelfde: ze waren bezig met een cursus, ze hadden contact gehad met een vaag adoptiebureau en waren bezig een plakboek te maken waarmee ze konden zien dat ze ontzettend leuke vaders zouden zijn. Na een paar jaar durfde ik er nauwelijks nog naar te vragen. Maar opeens was hij daar dan: Kevin.
Van de ene op de andere dag loopt er een klein mannetje bij Niels en Ad rond. Of beter: de paar maanden oude meneer ligt in de kinderwagen, krijgt een fles, slaapt in een wiegje en krijgt schone luiers. Wekelijks krijg ik via Facebook foto’s van pappa’s in de speeltuin en in het pannenkoekenhuis. Ik kijk er meewarig naar en vraag me af of het een goed idee is als twee mannen een kind krijgen. Wat moet ik daar eigenlijk van vinden?
Net als Kees van de Staaij
Eigenlijk lijk ik op Kees van der Staaij, die homo’s met kinderen maar niks vindt. Ik heb wel andere redenen dan de SGP. Het lijkt me vooral een enorme aanslag op je leven in ruil voor een buitengewoon onzeker avontuur. Maar bij nadere beschouwing heeft een kind veel voordelen omdat een einde komt aan alle hoofdpijndossiers van het homoleven: het eeuwige gezeur van opdringerige mannen die seks willen, het eindeloos om je heen kijken of je eens een man tegenkomt die bij je past en enige oprechte interesse in je toont, en de eenzame avonden omdat niemand naar je omkijkt.
Wat is er eigenlijk zo fout aan homo’s die vader zijn geworden? Ik weet het wel: ze zijn de spiegel voor al die homo’s uit de grote steden die eigenlijk op liefde zitten te wachten maar die nauwelijks krijgen. Kneuterigheid bestaat, daar in die doorzonwoning in de provinciestad waar Niels en Ad hun zoon dolgelukkig de fles geven en vol vreugde poepluiers verschonen. Wat zouden homo’s graag allemaal zo kneuterig zijn.
Voor DeJaap schrijft Joost wekelijks over zijn leven, liefde en relaties. Joost is een pseudoniem. Zijn echte naam is bij de redactie bekend. Ook alle andere namen zijn gefingeerd.
