Bijna overal waar er in Rotterdam gebouwd wordt is het te lezen:’Hoor, hier bonkt het nieuwe hart van Rotterdam.’ Poëzie bijna, in ieder geval een zin die alle bouwherrie moeiteloos omzet in een gevoel van vooruitgang. En dat kunnen ze wel gebruiken in Rotterdam, bouwputten genoeg. Maar waar Rotterdam bouwt verschijnen uiteindelijk altijd van die prachtig grote gebouwen. Neem die gigantische flatblokken die plots weer rond Schouwburgplein staan. Ik kan me geen massievere stad bedenken.
Er is geen bom ter wereld meer die Rotterdam aan kan
Ook op het Stadhuisplein bonkte het en dat terwijl er niets verbouwd werd. Het geluid kwam van het Skihut-terras. De muziek stond te hard en paste totaal niet bij een zonnige zaterdagochtend: harde beats werden afgewisseld met zenuwachtige piepjes. Het ritme was onnavolgbaar. Het was, kortom, muziek die eigenlijk bij geen enkel moment van de dag paste. Boven het terras draaiden drie discobollen, die vlokken licht op de grond lieten dansen.
Voor een feesttent maakte het geheel een bijzonder treurige indruk
Desondanks was het druk, maar dat had alles te maken met de schaduw op de belendende terrassen. Ook ik liet me verleiden door de zon en ging zitten. Mijn keuze viel op de hamburger geserveerd met frites à 7,95. Die prijs leek me marktconform.
Iedereen op het terras rookte, zelfs het meisje van de bediening. Op de rand van haar buitenbarretje lag een sigaret waarvan ze snel een trekje nam als ze er langs liep. Als ze aan de sigaret zoog ging haar gezicht nog zuurder staan.
Vroeger was ze mooi geweest
Dat was misschien nog maar twee jaar geleden maar haar lichaam was zichzelf ontgroeid. De legging die ze als broek droeg, deed haar figuur weinig goeds. Ze werkte duidelijk al te lang in deze tent. “Hij is gewoon een lul,” zei ze tegen haar collega. Dat maakte nieuwsgierig. Wie was die lul en hoe had hij haar zo verdrietig gekregen? Had haar vriend het uitgemaakt, was ze er achtergekomen dat hij vreemdging? Of had ze gewoon geen zin in werk en had ze geen vrij gekregen? Hoe het ook zij, haar hoofd stond niet naar werken en ze had geen zin om haar tegenzin te verbloemen.
Op mijn beurt had ik geen zin om haar dat kwalijk te nemen
Ze leek me een van die vele meiden die beter te verdragen zijn als ze niet opgewekt zijn. Al met al, besloot ik, had de jongen die het misschien had uitgemaakt groot gelijk.
Na het afrekenen wenste ze me een prettige dag verder. ‘Insgelijks,’ zei ik, meer omdat ik dat woord graag gebruik dan omdat ik het meende. Terug op Schouwburgplein keek ik nog eens goed naar die massieve flats en dacht aan de jongen die ik niet kende maar van wie ik wist dat hij een lul was en aan de serveerster. Het zijn prachtige bouwwerken, maar toegegeven, als je je verloren voelt, lijken al die enorme gebouwen alleen maar extra nadruk te leggen op je nietigheid.
Een kerkklok sloeg half twee, de zon scheen. Het zou nog een lange dag voor haar worden.
Zin in een Skihut-terras-date? Contact opnemen met @JelmerBirkhoff staat vrij, maar pas op: het is een lul.
