In de Britse Conservatieve partij is de rust weergekeerd. Knap gedaan. Na de aankondiging van Prime Minister Cameron af te zullen treden brak de strijd om de macht onder de Conservatieven naar buiten. De gedoodverfde opvolger Boris Johnson stelde zich niet verkiesbaar. Minister Gove had kort daarvoor hem ongeschikt voor het ambt verklaard. Daarna ging het snel. Binnen de kortste keren werd Theresa May de nieuwe leider van de Conservatieven en vertrok David Cameron. Hij deed dat in stijl, met een mooie speech en met humor, in het Lagerhuis. Een applaus was zijn deel.
Direct zette Prime Minister May haar stempel. Vormde een nieuw kabinet met een goed uitgedachte ministerskeuze. Gove, de mes in de rug steker van Johnson, werd het bos van de backbenchers ingestuurd. May zette de Brexiteers Davis en Fox op de posten waar zij het vertrek van Groot-Brittannië uit de Europese Gemeenschap moeten zien te klaren. Lukt dat de twee heren tegen goede voorwaarden en afspraken over de nieuwe verhouding van hun land met Europa, dan schrijft premier May dat op haar conto. Wordt de mogelijke uitkomst teleurstellend, dan betalen Fox en Davis en hun Brexiteers de rekening.
Een meesterzet van de eerste minister was het benoemen van Boris Johnson op Buitenlandse Zaken. Waarom, werd gevraagd. May antwoordde met een kleine glimlach: “Dan is hij vaak ver weg”. De echte reden is te vinden in een befaamde uitspraak van de vroegere Amerikaanse president Lyndon Johnson (geen familie). Die zei ooit in een vergelijkbare zaak:
“You can better have them in and pissing out, then have them out and pissing in”.
Minister Johnson van Buitenlandse Zaken heeft inmiddels in Brussel kennis gemaakt met zijn collegae in Europa. Hij babbelde daar bescheiden een eind weg en werd door de anderen besnuffeld.
Heel anders was het gesprek à deux tussen Prime Minister May en Kanselier Merkel. “Het is fijn dat hier twee vrouwen staan die van aanpakken weten”, zei May. Merkel legde vast dat de onderhandelingen volgend jaar zullen beginnen en sprak over de vriendschapsband en eensgezindheid tussen Duitsland en Groot-Brittannië. Zoiets wordt nooit zomaar gezegd.
Daarna ging May naar Parijs. Wat president Hollande na afloop van het gesprek daar zei was zeer opmerkelijk. Frankrijk had direct na Brexit heel agressief gereageerd: Groot-Brittannië moest binnen de kortste keren uit de Europese Unie. Hollande maakte een draai van 180 graden: ook Frankrijk gaat er nu mee akkoord dat de onderhandelingen over Brexit pas volgend jaar van start gaan. Zou het niet zo zijn dat president Hollande, wiens positie toch al is verzwakt, de toenadering tussen Duitsland en Groot-Brittannië vreest?
De strijd om de macht dus. Prime Minister May heeft de eerste slag gewonnen.
