Mannen in zwarte gewaden onthoofden onschuldige journalisten en Russen schieten onze vliegtuigen uit de lucht, maar gelukkig hebben we Natasja Froger nog. Ze heeft een nieuw programma op RTL over dove mensen die weer kunnen horen. Het zit ongetwijfeld vol bijzondere verhalen over ‘opengaande werelden’ en ‘voor het eerst weer dansen op de beats’, maar het gaat mij even om Natasja. En vooral om de reden dat je na een uurtje Natasja denkt: het is allemaal zo kut nog niet, we gaan er weer wat moois van maken.
Het kunnen onmogelijk die, redelijk voorspelbare, feelgoodprogramma’s zijn die ze presenteert. Mensen hebben een probleem dat bijna onoplosbaar lijkt – er is iets gebruikt, een beetje ruzie gemaakt of teveel uitgegeven – en na een minuutje of zestig en honderd reclames zijn de problemen weer opgelost. Met dit genre worden de avonden van RTL 4 al jaren gevuld en dat gaat verder allemaal prima zonder mij. Het gaat me puur om de totale mens Natasja; zo’n vrouw waarvan je denkt dat er 400.000 zijn, maar in werkelijkheid lopen er misschien vier rond in Nederland.
Natasja is zo’n aardige buurvrouw tegen wie je alles vertelt, maar dan niet zo’n boze, doorgerookte PVV-variant die alleen begrijpt wat in haar eigen micro wereldbeeldje past, maar zo eentje die helemaal niets raar vindt. Als je tegen Natasja zou vertellen dat je wekelijks ’s nachts naar het Dinobos in Amersfoort rijdt omdat je terugverlangt naar de tijd dat de Diplodocus nog leefde, dan heeft Natasja daar oprecht begrip voor. Natasja is verder redelijk normaal, maar ze is de gekte gaan waarderen.
Natasja heeft maar een paar kleine vraagjes nodig die ervoor zorgen dat jij je hele levensverhaal aan haar openbaart. En dan gaat het niet over de schroeven bij Praxis, maar over je twijfels, grootste fouten en angsten in het leven. Ja, we kunnen allemaal wel een Natasja gebruiken. Je slaat alle rommel over en vertelt een eerlijk verhaal omdat ze geen enkel oordeel velt over het onvoorspelbare, onhandige gedrag dat wij allemaal laten zien.
Alsof zij als enige weet dat mensen feilbaar zijn. Jullie weten dat niet, maar Natasja is vroeger in een bak met goedemensenwater gevallen en dat maakt haar een goede interviewster. Bij Sven Kockelmann loop je drie straatjes om als hij je wat vraagt, terwijl je bij Natasja wat dichterbij haar op de witte Gooise bank kruipt. Dat je eerlijk móét zijn, wil zijn zelfs. Sommige vinden het misschien gemakkelijk – weer zo iemand die alleen begrijpt en niks doet – maar dan hebben jullie het mooi mis. Natasja heeft begrip voor onze zwakke kanten, maar komt keihard in actie als het nodig is. Als jouw volwassen dinofetisjisme uit de hand dreigt te lopen dan is Natasja al met Freek aan het bellen over een passend ‘uitgestorven-dierenlesje’.
Over die, steeds beter wordende, liedjes van Hazes zeggen ze altijd dat je hem geloofde. Een veel te vet cliché natuurlijk dat verboden zou moeten worden, maar voor tv-presentatoren, zangers, ouders en goochelaars is dat wel een voorwaarde. Natasja geloof je onvoorwaardelijk en dat hebben er maar een paar in shiny happy Hilversum. En die geloofwaardigheid dankt zij niet aan het ‘gewoon zijn’, maar juist aan haar vermogen om de gekte te omarmen.
Tijdens zo’n leven met een populaire volkszanger komen natuurlijk alle drama’s, karakters en ijdelheden van de artiestenwereld in grote getale voorbij. Natasja is gewoon alles behalve gewoon, net als wij allemaal.
Zou het niet een idee zijn om haar een keertje mee te sturen met Rutte als zijn leuke nieuwe vriendin? Terwijl Rutte Poetins judobekers bekijkt, slaat Natasja even een arm om de schouder van die oude berenjager. “Hoe gaat het eigenlijk met je dochter?”, zou ze alleen maar vragen.
