Na een week van blinde wereldbeeldpaniek in Ivorentorië, na het losbarsten van de tuigvloggers-rel, hebben de D66-milities en policorbrigades zich min of meer hersteld en zijn langzaam aan het hergroeperen. Het ging zo:
De Realiteit had een diepe bres geslagen in de zuidwal van de Ivoren Toren, brokstukken en stofwolken konden het gapende gat waardoor de rauwe werkelijkheid opeens ongehinderd binnendrong, niet verhullen. Temidden van de chaos lagen huilende jongens in foetushouding op de grond, de handen tegen de oren, ogen dicht, hun knotjes wanordelijk sliertig op het achterhoofd. “Nee nee nee”, kermden zij. “Dit kan niet waar zijn. Die lieve stageplaatsloze slachtoffers van de PVV en neoliberaal Nederland, die zélf open en bloot de wet overtreden en zich ‘strijders van Erdogan’ noemen. Hoe maken we hier ooit weer ‘kwajongensstreken’ van?”
UvA-meisjes grabbelden met blote handen koortsachtig in het puin, met gescheurde nagels en bebloede vingertoppen, alsof zij geen pijn meer voelden, alleen nog doffe shock. “Hier! Hier ik heb het!”, riep er eentje, en zij hield een bordje omhoog met daarop de genderneutrale WC-aanduiding. Ze vlógen op de WC-deur af, die bestoft maar intact tegen een muur was gezet, en poogden het bordje er op te bevestigen. Met hun rug naar het gat, met hun rug naar de werkelijkheid die maar door bleef dringen in het muffe bastion, met hun rug naar hun eigen ongelijk volhardden zij in hun ogenschijnlijk futiele missie. De deur, het genderneutraal-bordje, als ze dat nou maar konden repareren, dan zou alles goed komen.
Hogerop in de Toren was de situatie weliswaar beheerster, maar niet minder ernstig. Ook daar rammelde de Werkelijkheid aan de zware deuren der vertrekken, en poogden de radeloze Reservaatbewoners hun wereldbeeld in veiligheid te brengen. Sitalsing, verlos ons, smeekten zij, ze baden tot Wagendorp, ze riepen zelfs Hanneke Groenteman aan, wetende dat die allang dement was maar je moet wát, ze lagen op wacht voor de deur van Arnon Grunberg die stijf dicht bleef, zij staken kleine, volgekrabbelde papiertjes in de betaalmuur van De Correspondent in de hoop op de wederkomst van Rob Wijnberg.
Tevergeefs.
Er leek geen lieve moedertje (of vadertje met papadag, die heb je in de Toren) aan te helpen. Het was een feit. Er was een onherstelbare inbreuk gemaakt op het Bastion door keihard videobewijs van het falen van zowel de multiculturele samenleving als het pamperbeleid in tuigwijken. Gefilmd door de ‘kansenparels’, ‘boefjes’, ‘gemarginaliseerde jongeren’, ‘cultuurkloof-kinderen’, ‘jongens uit een schaamtecultuur’ zelf.
En toch. Na ruim een week kwam een tamelijk onbeduidende hipster met de verlossende Mening. Ene Arjan van Veelen deed een drieste uitval. In phalanxformatie dook hij op uit de gehavende Zuidwal van de Toren en in een laatste wanhoopspoging greep hij de werkelijkheid bij de strot en verdraaide hem net zo lang tot hij ongeveer weer voldeed aan het gemutileerde wereldbeeld van de Torenbewoners.
Zelden zagen we de werkelijkheid zo muurvast met een stevige Gordel vastgebonden op het Procrustesbed van de wensdenkmoralisten.
De Tuigvloggers zijn gewoon heel creatieve jongens die last hebben van discriminatie, luidde zijn boodschap. Dat ging er natuurlijk al in als Allah’s woord in een D66-er. Maar toen kwam de Moeder aller Spins: ze doen gewoon Powned na! Vervelend doen met een draaiende camera, snappie, net als Rutger, snappie?
De strategie van Van Veelen was doorzichtig, maar de Reservaatbewoners, wanhopig, klampten zich er aan vast. In de Blendle-propagandasweatshops in de kelder van de Toren doken de montessorikinderen van de nieuwsbrief gretig op het nieuwe dogma: “Arjan van Veelen neemt het in deze vlijmscherpe column op voor de Zaanse vlogger Ismail Ilgün”, duwden zij als dikke maïspap door een ganzentrechter in de mailboxen van hun publiek.
En het Reservaatpubliek vrát het. Goddank, het zag er even heel slecht uit maar de Eeuwige Vlam van de Gaslighting was niet gedoofd. Zij papegaaiden het stukje dat het een aard had, ze deden een vreugdedansje bovenop de Toren, na een week van diepe ontreddering was daar eindelijk een aalgladde leugenaar die de scheuren in hun wereldbeeld dichtsmeerde met zoete woorden en een uithaal naar de vijand op de koop toe.
Het bleef nog lang onrustig in de Ivoren Toren. Niemand binnen zag hoe zich aan de voet ervan een stille, murwe menigte verzamelde. Ze waren uit hun door tuig beheerste wijken gekomen om te zien hoe de Torenbewoners eindelijk met hun neus op de feiten gedrukt werden, maar zagen in plaats daarvan dat gewoon wéér alles bij het oude bleef.
LEES OOK: Deze Kloosried van het leugenachtige betoog van Arjan van Veelen
