De gewraakte Tweet van mevrouw Yasmina Haifi, die haar haar baan zou kosten bij het National Cyber Security Center, riep tweeërlei gevoelens bij mij op. Dat had alles te maken met het feit dat de Tweet uit twee beweringen bestond. De eerste luidde als volgt: ‘ISIS heeft niets met islam te maken’. En de tweede aldus: ‘(ISIS) is vooropgezet plan van zionisten die bewust islam zwart willen maken’.
De eerste bewering genereerde mijn begrip en de tweede mijn verbijstering.
Overigens, maar dit ter zijde, als het zo is dat als ISIS niets met islam te maken heeft, dan zou het wel heel dom van ‘de zionisten’ zijn om juist iets als ISIS te creëren om diezelfde islam, die ISIS dus niet is, zwart te maken. Als ‘de zionisten’ iets zwart maken wat niet islam is, wat is dan het probleem van mevrouw Haifi?
Haar probleem is wel degelijk het islam zijn van ISIS. Want ISIS roept luidkeels vanaf de door haar verwoeste sjiitische, christelijke en yazidische heiligdommen dat zij de ware islam vertegenwoordigt. En dat heeft iets losgemaakt bij de sensitieve ambtenaar: zo is de islam niet, althans niet haar islam.
Maar zo is de islam wel. Althans, zo kan de islam zijn. Mevrouw Haifi zit dus met een dilemma. Ongetwijfeld is haar islam er een van tolerantie en dialoog, van vooruitgang en bouwen aan de Nederlandse samenleving. Zij zelf is daar het levende bewijs van omdat ze zo’n belangrijke functie in zo’n belangrijk instituut bekleedde. Ze is lid van de Partij van de Arbeid. Ze is het voorbeeld van een geslaagde moslima in dit land. En dan komen daar uiterst gewelddadige en koppensnellende moslims aan die beweren de ware islam te vertegenwoordigen.
Hoe vaak horen we in dit land en overal ter wereld moslims niet zeggen: “Ja, maar dat is niet de ware islam” verwijzend naar gewelddadige islamitische groepen. De islam is, aldus deze geplaagde moslims, vrede, tolerantie, samenleven en dan verwijzen ze naar de langere periodes in de geschiedenis dat de islam gelijk stond aan voorspoed en maatschappelijke evenwicht.
Toch wordt er terreur door mensen uitgeoefend die zich moslim noemen.
Het grote obstakel dat mevrouw Haifi op haar weg vindt is dat er geen alomvattende in- of uitsluitende definitie van ‘de islam’ bestaat. ‘De’ islam wordt door elke moslim individueel vorm gegeven en in dat proces sluiten ze zich aan bij die islamstromingen waar ze zich het meest senang in voelen. En zo zijn er dan talloze islams: van uiterst tolerante tot zeer gewelddadige.
De grote frustratie van mevrouw Haifi en veel andere moslims met haar is dat zij lijden onder de terreurmoslims, en dat terwijl het overgrote deel van de moslims in de wereld niets anders willen dan wat iedereen wil: een goed leven voor zichzelf en vooral voor hun kinderen.
Het boven genoemde argument ‘maar dit is niet de echte islam’ klopt dan ook vanuit het perspectief van degenen die dit argument gebruiken. Ze mogen dit zeggen. Ja, ze doen er juist goed aan dit te zeggen. Er is geen autoriteit in de islamitische wereld die gezaghebbend genoeg is om haar definitie van de ware islam aan alle moslims op te leggen. Dat heeft dus zo zijn nadelen: iedereen wijst naar elkaar en stelt dat ‘dit niet de ware islam is’. Maar het heeft ook zo zijn voordelen: iedereen kan zijn of haar eigen islam vormgeven. En dat gebeurt op grote schaal. Hoeveel moslims zijn er niet in dit land die een heel positieve opbouwende schwung aan hun islam geven?
Maar dan komt het tweede gedeelte van de tweet. Hier betoont mevrouw Haifi zich grenzeloos naïef. Er zijn honderdduizend argumenten te bedenken tegen het waarheidsgehalte van de bewering dat ISIS uit de koker van de zionisten komt. Mevrouw Haifi had moeten weten dat met een dergelijke misstap niemand in dit land aan nationale hoon ontkomt. Zelfs haar hoogste werkgever, de koning, was het voorwerp van verontwaardiging toen hij indertijd verwees naar een ingezonden brief van niemand minder dan de voormalig Argentijnse dictator Videla om de reputatie van zijn aanstaande schoonvader Zorreguieta, op te poetsen. “Een beetje dom”, kwalificeerde de latere koningin Máxima deze opmerking.
Maar het tweede gedeelte van de Tweet van mevrouw Haifi is meer dan een beetje dom. Ze schaart zich daarmee in de rijen van de samenstellers van de Protocollen van de Wijzen van Sion waarin de joden alle mogelijke samenzweringen worden toegedicht om de wereldheerschappij te verkrijgen.
Begrip en verbijstering zijn tegenstrijdige gevoelens. Het is dan ook moeilijk tot een eensluidend eindoordeel te komen. Laat ik er dit van zeggen: ik vind dat het hoog tijd wordt dat in dit land politici, journalisten en opinion makers zonder schroom onderscheid moeten gaan maken tussen allerlei vormen van islam net als de moslims dat doen.
Tegelijkertijd doen moslims er goed aan zich af te vragen met welke islam zij deze samenleving het beste kunnen dienen. Mevrouw Haifi struikelde, maar ik weet dat er talloze moslims zijn die op uiterst vruchtbare wijze vorm geven aan hun islam. Ook zij twitteren en het zijn die tweets die meer dan ooit publiciteit verdienen.
