In Nederland gunnen we elkaar alle vrijheid om kapot te gaan. Aan drank, drugs, wat jij wil. Op de eerste hulp van ons ziekenhuis zien we talloze keren per week de alcohol- en drugsslachtoffers van deze zogenoemde vrijheid. Een willekeurig voorbeeld uit een willekeurige dienst in een willekeurige week. Een 18-jarige jongeman wordt binnengebracht door de politie. Hij is verslaafd aan GHB en heeft acuut moeten stoppen met deze ‘party’-drug omdat hij vanwege een vechtpartij werd opgepakt. In de politiecel ging het al na een paar uur mis en begon hij heftig te onttrekken. Eenmaal op de Eerste Hulp bleek dat patiënt gevaarlijk snel ademde, een te hoge hartslag had en een riskant verhoogde bloeddruk. Daarnaast was hij ernstig in de war en was hij extreem angstig omdat hij enge beelden zag die er niet waren: hallucinaties.
Het is vaak lastig om zulke patiënten weer te stabiliseren en er is vaak veel en zware medicatie nodig om te voorkomen dat deze patiënten komen te overlijden. Daarnaast kunnen ze vanuit hun GHB-onttrekking zó agressief zijn dat er overmacht aan bewaking en politie nodig is om te voorkomen dat ze zichzelf beschadigen of de Eerste Hulp kort en klein slaan inclusief het personeel. Vaak eindigen deze patiënten op de IC waar ze kunstmatig in coma worden gebracht om te herstellen.
Ik vraag me serieus af of onze beleidsmakers op de hoogte zijn van de dagelijkse gevolgen van hun tolerante beleid. Je maakt mij niet wijs dat ze ooit hebben gevoeld hoe het is om een ‘loved one’ te verliezen aan teveel of simpelweg de verkeerde drugs.
‘Maar dit zijn excessen! Meestal gaat het goed, dit is toch een ‘vrij’ land, waar bemoei je je mee, doe niet zo rechts, doe niet zo gereformeerd, iedereen heeft het recht om zichzelf naar de klote te helpen’. Oh ja? Weten we écht waar we het over hebben of stoppen we het leed zo goed weg dat we naïef kunnen blijven geloven in Disney Land? De vrolijke Coca Cola trein rijdt altijd door en niemand durft zich ervoor te werpen. Een aantal van deze naïeve ‘vrijheidsstrijders’ werd afgelopen week in de kaart gespeeld door het promotieonderzoek van neuropsychologe mevrouw Boelema. Zij concludeerde dat het puberbrein minder schade zou oplopen door, in dit geval alcohol, dan altijd werd aangenomen.
Eén zwaluw maakt nog geen zomer en het is niet moeilijk om wetenschappelijke gaten te schieten in deze niet gerepliceerde uitkomst. Er is overweldigend bewijs uit diverse studies bij mensen en proefdieren dat alcohol uiterst schadelijk is voor het (ontwikkelende) brein. Daarnaast is er op de korte termijn een verhoogde kans op agressief gedrag, onveilige seks en ongelukken.
Het zorgelijke is dat we inmiddels voldoende weten over de risico’s van alcohol maar er nog steeds te weinig aan doen om jongeren te beschermen voor de gevolgen van alcoholmisbruik. Ook zeer verontrustend zijn de alom geaccepteerde partydrugs.
Er is vooralsnog onvoldoende onderzoek om de schade goed in beeld te brengen, maar er vallen jaarlijks voldoende doden om het vrolijke elan aardig te verpesten. En dan heb ik het nog niet eens over het toenemende aantal Eerste Hulp bezoeken door een overdosis, vergiftiging of onttrekking, zoals bovenstaand beschreven.
Ook in hoogopgeleide kringen in respectabele buurten in Nederland zijn ouders wanhopig omdat het tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld is dat 14-jarigen teveel alcohol drinken, blowen of andersoortige drugs gebruiken. Huisartsen hebben inmiddels een richtlijn moeten opstellen hoe te handelen bij de jeugdige comazuipers.
We stevenen af op een ongekende tragedie doordat de bloem der natie haar brein toenemend marineert in drogerende middelen die structureel en functioneel schadelijk zijn. We accepteren met elkaar dat er een generatie opgroeit die het leven blijkbaar zo onaantrekkelijk of bedreigend vinden dat ze zichzelf liever verdoven dan haar onder ogen te moeten zien.
Ik wil beleidsmakers oproepen om hun verantwoordelijkheid te nemen en onze jeugd te beschermen én een realistisch perspectief te bieden.
