Als ik tegenwoordig door een drukke winkelstraat loop, betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag welke mannen in staat zijn om ‘s lands vrouwen te beschermen tegen het driftleven van hitsige nieuwkomers die de woestijnmores hoger hebben zitten dan onze genderneutrale IKEA-mentaliteit. Elke tijd vraagt om zijn eigen type man. Veel Nederlandse mannen zijn door decennialang pais en vree geëvolueerd tot testosteronluwe exemplaren die vooral opgewonden raken van een wijnproeverij, hobo-les en een cursus mindfulness. Het assertieve wijfje kleineert deze Jumbo-man maar al te graag, terwijl hij geschrokken opkijkt en prevelt ‘sorry schatje, zo had ik het echt niet bedoeld’.
Van oorsprong is de man ontworpen to protect en to provide. Inmiddels is de man verworden tot een lollige paljas die vooral ‘leuk & gezellig’ moet zijn op verjaardagen. Een dominante witte Westerse man wordt gezien als een klootzak die alle koloniale en nationaalsocialistische wonden rücksichtslos openrijt. Geheel in lijn met het cultureel marxistisch principe, wat er simpel gesteld op neerkomt dat de Westerse blanke man per definitie slecht is en het morele onderspit delft ten opzichte van elke zielige minderheid, het liefst niet-Westers, met een moeilijke seksualiteit en idealiter allebei.
Maar terug naar Keulen, Hamburg en Helsinki, waar exotische mannen zich massaal vergrepen aan Westerse vrouwen en waar de politie geen of onvoldoende grip kreeg op de situatie, waardoor er sprake was van een noodsituatie. Of toch niet? De Correspondent-columnist Rob Wijnberg schrijft in één van zijn laatste pennenvruchten met de verwarrende titel Hoe de feiten benoemen het nieuwe wegkijken werd het volgende:
“Vijftien jaar geleden was het benoemen van ongemakkelijke feiten in, bijvoorbeeld, het immigratiedebat nog taboe. Inmiddels is het nieuwe taboe: níet benoemen. Zelfs als de feiten nog helemaal niet bekend zijn. Het recentste voorbeeld: de aanrandingskwestie in Keulen.”
Ik vat het even samen voor de lezers die inmiddels wat dizzy zijn geworden, onbestemde lichtflitsen zien en de stem van Enya horen: meneer Wijnberg heeft behoefte aan véél meer feiten voordat er überhaupt conclusies getrokken mogen worden.
Dus als de donder een onderzoekscommissie samenstellen, kilo’s nikszeggende rapporten produceren, oeverloze gesprekken voeren met vertegenwoordigers van de aanranders, met vertegenwoordigers van de slachtoffers, vervolgens gesprekken tussen die vertegenwoordigers en tenslotte na drie jaar een persconferentie waarin wordt bekend gemaakt dat het inderdaad om daders ging met een Islamitische achtergrond die geen fuck geven om vrouwenrechten en zich simpelweg misdragen. Het zal mij werkelijk worst wezen of dit gedrag te verklaren is door religie, sociale achterstand, een nieuwe omgeving of wennen aan een nieuwe cultuur met vrouwen die niet altijd alle lichaamsdelen bedekken en soms naakt op een billboard poseren.
Binnen onze cultuur is vrouwen aanranden wangedrag en dat is onacceptabel no matter what. Wijnberg en consorten zijn wat mij betreft dan ook niet het type man waar wij als vrouwen veel aan hebben als het om onze veiligheid gaat. Zijn ze gewoon bang of zó gedegenereerd dat ze het concept ‘gevaar’ niet meer kennen? Veel vrouwen, waaronder ikzelf, hebben behoefte aan mannen die vanuit hun ballen voelen dat overleven een machtsstrijd is: wie is de sterkste, wie was vroeger de baas op het schoolplein?
Dat zijn dus niet de onzekere millenials met hun wankele identiteit, opgebouwd uit oppervlakkige zaken zoals koffie, laptop, granola en het aantal FB-likes. Ze proberen onafhankelijk te zijn van geld en met een schoenerbrik de wereldzeeën oversteken om lokaal geproduceerde goederen uit de hele wereld overal duurzaam naartoe te vervoeren.
Of de gecastreerde metroman die in roze overhemd met kek montuur op de neus zijn bonsaiboompjes bijknipt in de zoveelste vinexwijk. Je vraagt je haast af hoe we ons nog kunnen voortplanten met deze gefeminiseerde variant. Mijn vurige hoop is dat de Westerse man nog op tijd wakker wordt om het hoofd te kunnen bieden aan een minderheid die lak heeft aan onze normen en waarden. Mannen die er trots op zijn dat ze man zijn, westers en blank. Die niet met zich laten sollen en het als een erezaak beschouwen om ons te beschermen.
Dan zou ík me in elk geval een stuk veiliger voelen.
