Natuurlijk waren er volgens de NOS duidelijke afspraken over het einde van mijn dienstverband en natuurlijk heb ik mijn pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Dus dan zou je zeggen, en dat hoor je als je goed luistert de mensen die er toe doen dan ook gewoon zeggen, dat dit wellicht niet het meest nieuwswaardig is wat er de laatste tijd op het Binnenhof is gebeurd. Maar als je dan je oor te luister legt in de wandelgangen van dit gebouw, dan hoor je toch ook ander geluiden.
Aan de éne kant heb je de mensen die zeggen van, leuke man die Mingelen, maar de tijd dat een verslaggever van de publieke omroep zich kan permitteren om, werkelijk in al zijn analyses, een eigen mening, op een soms toch wel erg hooghartige wijze door te laten klinken, is-in-middels-wel-een-bee-tje-voor-bij. Maar aan de ándere kant hoor je toch ook geluiden die het opnemen voor mij, als het wandelende geweten van Den Haag, en vooral in dat láátste kamp gaan dan ook stemmen op om-er-nog-een-jaartje-of-wat-aan-vast-te-plakken.
Goed. Dat allemaal gezegd hébbende lijkt de kogel door de kerk, wat volgens de láátste berichten toch echt betekent dat mijn vertrek aanstaande is. Maar ach, de mensen hier die weten hoe het gaat in deze wereld van de politieke verslaggeving, wie écht wordt gemist die komt vanzelf wel weer bovendrijven hier of daar. En dan moeten we toch concluderen dat slechts de tijd ons zal leren of dat ook geldt voor een politiek verslaggever van de oude stempel. Toch neem ik alvast een voorschot op het antwoord op de vraag die iedereen in Den Haag zo bezighoudt door nota bene op Twitter, toch eígenlijk een medium van de nieuwe generatie, zo vinden ze hier, dat Den Haag nog lang niet van me af is. En zo kan het bést eens zijn dat dit verhaal, wat de mensen tócht bezig lijkt te houden, nog een staartje krijgt.
