In Deurne begrijpen ze tenminste wat Wilders bedoelt met ’minder Marokkanen.’ Je moet ze gewoon doodschieten! Oh, u vindt dit te cynisch? De noodweer-zaak van het juweliersechtpaar biedt een mooi inkijkje in het veranderde schuld en boete beeld in ons land. Lange tijd geloofden we erin dat het misschien niet de bedoeling was dat eigenrichting de juiste oplossing was om conflicten op te lossen. Ook hadden we bedacht dat we hier niet in Amerika leefden dus we niet achter elke deurpost een bazooka hadden staan om inbrekers uit hun schoenen te schieten.
Die grijs-saaie nuancewereld bestaat niet meer. Sinds dit weekend zijn wij cowboys in Nederland. Wie zichzelf wilt verdedigen, koopt illegaal een wapen en knalt inbrekers neer die met hun handjes aan jouw bezit zitten.
Het OM vindt het vooralsnog prima. De Officier van Justitie wist na 24 uur onderzoek al te melden dat de 52-jarige juweliersvrouw uit zelfverdediging handelde en op op basis van het bekijken van camerastills waarschijnlijk niet vervolgd en gestraft wordt.
Is deze lezing misschien niet iets te voorbarig? Ik voorspel u: deze case is niet closed. De mevrouw had géén wapenvergunning. Daarnaast zijn er ook nog nabestaanden die altijd nog een civiel rechtelijke-zaak kunnen aanspannen tegen de schietende winkelier. Of willen we Marokannen verbieden naar de rechter te gaan? Of een tegengeluid te laten horen?
Niet zo lang geleden stond het OM zelf voor het hekje omdat ze een vermeende crimineel op station Hollandse Spoor vanachter in de hals hadden geknald die na onderzoek toch geen vuurwapen bij zich bleek te dragen. De familie van de gedode jongen begon een zaak. Toen hoorden we iedereen brullen dat de politie overal mee wegkwam.
U moet dus niet verbaasd zijn dat bij een eventuele civiele zaak feiten naar voren komen die niet passen in het makkelijke dader-slachtoffer profiel dat nu aan ons wordt gevoerd. Iemand zonder wapenvergunning is nog steeds iemand zonder wapenvergunning, bijvoorbeeld.
De zaak in Deurne is een kopie van de Bijlmer-noodweerzaak in 1984. De Amsterdamse woonwijk Bijlmermeer werd destijds geteisterd door twee tasjesrovers die vaak op dezelfde wijze toesloegen. Omdat een oudere dame al eens van haar tasje was beroofd had ze illegaal een pistool gekocht en was lid geworden van een schietvereniging.
In een lifthal van haar flatgebouw in de Bijlmer stond ze met een geladen pistool in haar jaszak op de lift te wachten. Daar werd ook zij aangevallen door de twee bekende rovers (G. en R.) die haar handtasje probeerden weg te gritsen. De mevrouw werd bruut vastgegrepen en met een mes bedreigd. Omdat een waarschuwingsschot niet hielp schoot de vrouw nogmaals. R. werd dodelijk in de borst geraakt en strompelde weg. Toen G. terugkwam om alsnog haar tas te roven lag ze nog op de grond en heeft ze voor de tweede keer raak moeten schieten.
Een verschilletje met Deurne. Het OM ging toen wél over tot vervolging van de mevrouw. De dame werd (1) doodslag, (2) poging tot doodslag en (3) verboden vuurwapenbezit ten laste gelegd. Het beroep op noodweer werd door de rechtbank verworpen. Dat pikte de kwieke bejaarde niet en ging in beroep bij het hof.
Uiteindelijk werd haar beroep op noodweer-exces door het hof gehonoreerd met ontslag van rechtsvervolging Een cassatieberoep van het Openbaar Ministerie werd uiteindelijk verworpen door de Hoge Raad in het voordeel van de mevrouw. s’ Lands hoogste rechtsorgaan zag in de onwettigheid van het wapenbezit geen belemmering voor een beroep op noodweer of noodweer-exces.
Zo ging dat toen nog. Je voerde processen over principes. Je argumenteerde in de rechtszaal over nut en noodzaak van jezelf verdedigen, desnoods met een illegaal wapen. Dat doen we niet meer. We hebben ons oordeel na een dag al klaar. Pief, paf, poef. Klaar!
Onze rechtstaat is een stripverhaal geworden en Lucky Luke is de baas.
