Toen ik nog een tiener was, zo’n dertig jaar terug dus, had ik aan de keukentafel vaak verhitte discussies met mijn vader over politiek. Die heeft, bij mijn weten, zijn leven lang KVP en later CDA gestemd. Alhoewel je dat nooit helemaal zeker kunt weten natuurlijk. Zo gaf mijn bejaarde moeder een jaar of twee terug toe dat ze in de jaren zeventig wel eens een keertje op Joop den Uyl had gestemd. Voor straf moest ze die avond zonder eten naar bed, das versteht sich.
Mijn vader betoogde vaak, dat politici het belang van de kiezers uit het oog hadden verloren en alleen nog maar bezig waren hun eigen (partijpolitieke) schaapjes op het droge te houden dan wel te brengen. Als onnozele jongeling ging ik daar dan fel tegenin en bezwoer dat ze toch heus serieus en oprecht begaan waren met het lot van hun kiezers en dat ze ongetwijfeld hun best deden om hun achterban zo goed mogelijk te dienen.
Sinds een jaar of vijf moet ik steeds vaker denken aan dat liedje van Stef Bos, waarvan de eerste refreinregel luidt: ‘Pappa, ik lijk steeds meer op jou’.
Meest recente voorbeeld: Diederik Samson. Ooit een bevlogen krullenbol met een guitige blik, maar sinds hij aan de schakels van de macht zit iemand die probeert de kiezersgunst te regisseren op bekend Breznjevsiaanse manier. Iedere uiting richting de openbaarheid heeft nog maar éeen doel: de PvdA in een zo gunstig mogelijk daglicht plaatsen. Damn the consequences en vooral los van de vraag of er nog enige realiteitszin aan ten grondslag ligt.
Zo klinkt het heel stoer om te roepen dat je wilt dat de bonussen van de SNS-top moeten worden teruggevorderd. Je weet dat het praktisch en juridisch totaal onhaalbaar is, maar je roept het toch nog even voor de Bühne: populisme ten top.
Want waar zijn de miljoenen gebleven die Vestia-directeur Eric Staal opstreek? Juist, die staan veilig op de bank in Bonaire, buiten de grijpgrage handjes van crediteuren in Nederland. Ondanks alle geroep dat die terug moesten komen. Toen De Nederlandsche Bank onlangs aan een paar overbetaalde directieleden vriendelijk doch dringend verzocht om vrijwillig een deel van de bonus terug te storten, laat hun antwoord zich al raden.
Vertaald was dit hetzelfde als waarmee oud-Sovjetminister van Buitenlandse Zaken Gromyko zijn bijnaam in de VN Veiligheidsraad verdiende: mister “njet”.
Effectbejag, dat is het enige waarop Samson nog uit is. Of het reëel is, is allang geen thema meer. Dat noemde mijn vader volksverlakkerij. En gelijk had hij. Sorry, pap. You were right all along.
