Sinds woensdagochtend is bekend dat Trump de machtigste man ter aarde gaat worden. Bij zijn eerste speech sloeg hij al een geheel andere toon aan dan in de campagne voorafgaand aan de verkiezingen. Hij sprak verzoenende woorden en stak een hand uit naar de Democraten. Hij stelde vast dat ze ‘samen’ het land weer Great moesten maken. Ik vraag me wel af of hij daarmee niet nu al een deel van zijn achterban heeft afgestoten. Tot eergisteren waren Hillary en haar gevolg immers nog duivels en trollen. Het lijkt mij dat al die stemmers die schuimbekkend bij zijn bijeenkomsten riepen dat ze in de gevangenis moest worden gesmeten of erger, nogal in een identiteitscrisis komen als ze hun held plotseling in zulke warme woorden horen spreken over crooked Hillary.
Maar laten we daar niet te lang bij stilstaan. We moeten Trump niet gaan aanvallen op iets dat juist bewonderenswaardig is. Hoewel het natuurlijk een stuk makkelijker is om verzoenend te zijn als je wint. Maar de start van het presidentschap van Trump is hoopgevend. Want niet alleen Trump maar ook Obama en Hillary spraken woorden van liefde. En ook de hotemetoten van Trumps eigen partij, met wie hij tot een paar dagen geleden nog op voet van oorlog leefde, spreken nu al vol lof over hun nieuwe leider. En ook die liefde blijkt plotseling geheel wederzijds.
Vierentwintig uur na de uitverkiezing van Trump tot de nieuwe president van de Verenigde Staten mag men al voorzichtig concluderen: Trump is every inch a politician.
