Wat ik goed vond aan Ruud Lubbers, is dat hij op 78-jarige leeftijd is overleden. Dat is een beschaafde leeftijd om dood te gaan, veel ouder zouden de meeste mensen niet moeten worden, anders wordt het onsmakelijk en bovenal vervelend. Voor hun omgeving, bedoel ik.
Nederland heeft veel problemen. De islam, cultuurmarxisme, D66, genderneutrale toiletten, de Zwarte Piet-discussie, de #MeToo-discussie, Anne Fleur Dekker, de EU, Sylvana Simons, oikofobie, islamofobiefobie en nog zo wat. Maar het grootste probleem zijn de Nederlanders zelf. Niet dood te krijgen. Ze worden steeds ouder en ouder, alsof het geen geld kost. Onder onze beroemde lage luchten ruikt het aanstonds naar incontinentie als in een verpleeghuis. De straten zullen versperd worden door rolstoelen en rollators. Nederland wordt een vakantiebestemming voor gerontofielen.
De laatste tijd moet ik vaak denken aan de woorden van generaal Von Paulus, die zijn gedemoraliseerde manschappen in het omsingelde Stalingrad toebeet: ‘Ihr Hunde, wollt ihr ewig leben?’ Diezelfde Von Paulus gaf zich kort daarna over aan het Rode Leger. Het grootste deel van zijn manschappen crepeerde in krijgsgevangenschap, hij bracht het tot chef van het Militair Historisch Instituut van Oost-Duitsland. Kijk, zo doe je dat. Principes zijn voor mensen zonder fantasie.
Maar Von Paulus had wel gelijk. Dat hangen aan het leven heeft iets ziekelijks. Daar hebben we nu die vervloekte D66-donorwet aan te danken. Ik verbaas me erover – hoewel, ik verbaas me er eigenlijk helemaal niet over – hoe letterlijk iedereen die zich met de discussie rond die wet bemoeide zich in de luren heeft laten leggen. Het gaat helemaal niet om donororganen. Het gaat om het ontnemen van het zelfbeschikkingsrecht. De donorwet is een belangrijke stap om dat doel te bereiken. Eerst ontneem je de mensen de beschikking over hun lichaam na hun dood en daarna tijdens hun leven. In de totalitaire toekomst die D66, maar ook partijen als GroenLinks en de Partij voor de Dieren voor ogen staat is geen plaats voor individuen, alleen voor groepen, cohorten. Het individu wordt een exemplaar. En een exemplaar heeft geen individuele wil, het dient te gehoorzamen aan de groep. Eerst stel je het dier gelijk aan de mens en vervolgens behandel je de mens als een dier.
Dat die donorwet erdoorheen is gekomen hebben we te danken aan onze sentimentaliteit. We zijn een volk van huilende homo’s geworden. (Sorry, homo’s.) Nieuwe Nederlanders kijken met verbijstering naar het geregeld op televisie vertoonde tafereel van een huilende blanke Nederlandse man. Ondenkbaar in hun culturen. Dat Halbe Zijlstra heeft gelogen is wat mij betreft tot daaraan toe, van een politicus verwacht ik niet anders, maar dat hij voor het oog van de natie, van de wereld zelfs, in ons parlement een Van Peperstraatje heeft gedaan vind ik onvergeeflijk. Met hem ging ons hele volk af.
(Tussen twee haakjes: niet dat Zijlstra leugens en Halbe waarheden heeft verkondigd hadden reden voor zijn aftreden moeten zijn, maar het feit dat ze hem chantabel maakten. Immers, tot voor kort wisten alleen de Russen dat Zijlstra een lulverhaal had opgehangen, ook toen hij minister van buitenlandse zaken was geworden. Het zou dus goed zijn om uit te zoeken of de Russen geprobeerd hebben hem daarmee te chanteren en zo ja, of hij daaraan heeft toegegeven.)
Ik zal u maar eerlijk bekennen dat ik mij ervoor schaam een Nederlander te zijn. Ik prijs mij dan ook gelukkig met mijn dubbele nationaliteit. In het buitenland stel ik mij altijd als Zwitser voor.
We moeten eens wat minder sentimenteel worden in dit land. Als iemand zo ziek is dat hij een donororgaan nodig heeft, dan heeft hij eigenlijk niets te zoeken in dit leven. Harry Mulisch zou zeggen: ‘Gebrek aan talent.’ Zoals je talent nodig hebt om viool te kunnen spelen, zo heb je talent nodig om te kunnen leven. Ontbreekt dat talent, dan is het ‘helaas, pindakaas’. Ik vind niet dat ieder mensenleven het waard is om gered te worden, zo bijzonder zijn de meeste mensen niet. Als er brand uitbreekt in het Rijksmuseum en ik zou als brandweerman moeten kiezen tussen de Nachtwacht of een of andere Jan Lul Met De Pet Achterstevoren waarvan er duizend in een dozijn gaan, dan koos ik voor de Nachtwacht. Of liever voor iets kleins van Vermeer, dat laat zich wat makkelijker naar buiten dragen. Dat is uniek, een mens niet. Maar de ene mens is wel unieker dan de andere. Als ik als brandweerman bijvoorbeeld zou moeten kiezen tussen een blanke of een neger, dan zou ik de blanke redden, want daar zijn er minder van. Maar als ik zou moeten kiezen tussen een neger of een Chinees, dan zou ik de neger redden. Het wordt pas moeilijk als je moet kiezen tussen subgroepen. Stel dat je moet kiezen tussen een Jood of een Armeniër. Ik heb geen idee waar er meer of minder van zijn. Ik denk dat ik ze allebei maar zou laten liggen. Het werk van een brandweerman is al moeilijk genoeg en ik moet ook aan mijn rug denken.
Wanneer we willen dat ons volk jong, sterk en veerkrachtig is om de huidige en toekomstige dreigingen gewassen te zijn, dan zullen we het oude, zieke hout moeten wegkappen. En daar hebben we helaas toch weer D66 bij nodig. Dat houdt er gezonde ideeën over de dood op na. Net als de VVD, met z’n voltooide leven. Fijne partijen zijn dat toch eigenlijk. Zij maken ons volk weer gezond. Zij zullen die oudjes het leven zo zuur maken dat ze om euthanasie zullen smeken. Als de oudjes zijn beseitigt, komen de armen aan de beurt. Overbodig geworden door automatisering. Overtollig soma, zoals biologen dat noemen. Moeten we daar belasting voor betalen? Dach ut nie, hè. Het is met arme mensen net als met dobbernegers, wie niet blijft drijven borrelt maar af. Klachten graag richten aan de heer Charles Darwin, Westminster Abbey, Londen.
Leve de dood!
