Vanmorgen werd bekend dat de Hoge Raad pedofielenvereniging Martijn per direct verbiedt. Opluchting alom, want in een beschaafd Nederland is er geen ruimte voor onbeschaafde ideeën, laat staan voor een stel pedofielen dat seks met kinderen verheerlijkt.
De vrijheid van vereniging is de manier voor burgers om druk op de politiek uit te oefenen door vreedzaam samen te komen en op te komen voor hun belangen. Dat dit voor pedofielen geen slecht idee is, zich verenigen in een belangenbehartigingsclubje, werd bewezen door de volkshetze tegen pedofiel Benno Larue in Leiden, waar bezorgde ouders van het type ‘zellaf oowk nie altij’n lieve jongah gewees, maar ik blèft in ieder guh-val me muh potah van kindarah af weejewel’, stijf van de adrenaline met pupillen zo groot als kopschoteltjes kwamen uitleggen dat pedofielen eigenlijk geen bestaansrecht hebben. Dat ze eigenlijk gewoon uit de samenleving gezuiverd moesten worden. Dat ze eigenlijk onwenselijk moeten worden verklaard. Verbannen moeten worden.
Of we het leuk vinden of niet: ‘ze’ bestaan nu eenmaal in onze samenleving. Door het idee te verbieden, gaan de pedofielen niet weg. Het is hetzelfde bizarre idee als het strafbaar stellen van illegaliteit: alsof hiermee alle illegalen en hun problematiek in een keer ‘weg’ zijn. Dat mensen nu niet hardop meer mogen zeggen in verenigingsverband dat ze seks met kinderen willen, neemt de wens van deze mensen niet weg. De mogelijkheid ontnemen om hierover (in alle openbaarheid) te debatteren, is slechts een verdere stap in de ontmenselijking van pedofielen.
Het is een zorgwekkende ontwikkeling wanneer mensen in een samenleving bang worden van elkaars ideeën. Zo bang, dat ideeën blijkbaar gevaarlijk genoeg zijn om te verbieden. Individuele grondrechten, zoals vrijheid van vereniging, worden weer eens klakkeloos geofferd op het altaar van het (valse) gevoel van veiligheid. Uw kroost wint geen millimeter veiligheid door het verbieden, taboe verklaren en een enkeltje ondergrondse geven aan het begrip pedofilie. Twee bezorgde ouders wier kind slachtoffer was geworden van misbruik, hadden besloten de vereniging aan te klagen ‘om hun kind te beschermen’. Dat twee ouders zich (onterecht) schuldig voelen dat zij hun eigen kind niet konden beschermen tegen misbruik, mag nooit een reden zijn om ideeën over misbruik te verbieden en de ideeën uit de samenleving te zuiveren. Het grondrecht van alle Nederlanders is meer waard dan het schuldgevoel en verdriet van twee ouders, hoe hartverscheurend ook.
Het verbieden van een vereniging op basis van ideeën zorgt voor twee grote problemen. Allereerst opent het de deur naar het verder onwenselijk verklaren van dissidente ‘maatschappelijk onwenselijke’ ideeën, zoals de PVV, de salafistische soos, Albert Verlinde, feminisme, en uiteraard het Viva-forum. Ten tweede heeft het niets met het beschermen van kinderen te maken. Kinderen afschermen tegen het bestaan van bepaalde ideeën, en doen alsof pedofielen niet bestaan, zal ten koste gaan van hun weerbaarheid. Want censuur doen we niet voor onze kinderen: we doen het voor onszelf omdat we het te lastig, te naar, te eng en te vervelend vinden om het er met hen over te hebben.
Dus doen we waar we in Nederland de laatste tijd zo goed in zijn geworden: om de hete brei heen draaien, en een aangifte doen.
