Bleker speelde Mauro een briefje toe. Om gezellig samen een voetbalwedstrijd te gaan kijken: FC Twente – PSV. Goed bedoeld van ome Bleker, die hiermee probeerde om zichzelf en zijn falende partij een menselijk gezicht te geven. Uiteraard met in het achterhoofd de media-aandacht die hij hiervoor zou krijgen. Een mooi kiekje in de lokale krant van de juichende staatssecretaris met de binnenkort wel/niet/misschien toch niet/wel uitgezette Mauro. Maar goedbedoeld of niet, Mauro bedankte voor dit plastic moment van empathie en/of christelijke, koloniale propaganda. Geen behoefte om het CDA uit het historisch diepe dal te helpen. Wellicht omdat hij de dubbele bodem doorzag.
Bleker zou namelijk de hele wedstrijd naar de helft van FC Twente wijzen. Kirrend van plezier: “Kijk, Mauro! Als je dat kunt mag je blijven!” Na krap tien minuten zou hij juichend aan zijn arm trekken. “Neem daar nou een voorbeeld aan! Dan mag je blijven! Die Douglas, die voegt wat toe aan Nederland! Over een paar maanden in Oranje!”
Douglas kan woensdag zijn Nederlandse paspoort ophalen. Daags nadat minister Leers – geheel niet onder druk van Wilders – naar alle waarschijnlijkheid de uitzetting van de Limburgse PSV definitief zal maken. Vier jaar is Douglas dan in Nederland. Hij heeft zijn inburgeringscursus gehaald en alle procedures doorlopen om de Nederlandse nationaliteit te verkrijgen. Zoals het hoort, voor zijn lief en voor Oranje en – vooral dat – volgens de regels.
Want regels zijn regels, ook voor de empathische Bleker. Je ziet het haast voor je, op de luxe tribune bij FC Twente – PSV; Bleker, juichend bij de eerste goal van Douglas, tegen Mauro’s PSV, het mes rond draaiend in de rug van de jonge Limburger, schreeuwend: “Had de regels nou gevolgd, was ingeburgerd bij de cursus en niet in een gezin, was een goed voetballer geweest, dan vinden Henk en Ingrid het ook goed. Had mijn CDA nou niet gesloopt!”
Een mooi mediaplaatje was dat geweest. Maar Mauro bedankte en Bleker bleef thuis. Kijkend naar de peilingen van Maurice de Hond, nog slechts elf zetels verwijderd van de eeuwige afgrond.
Tjeerd van Erve schrijft op onmogelijk veel plekken, maar bundelt tegenwoordig alles op zijn eigen blog.
