Duitsland verkeert in een ‘shock’. Een Nederlandse kennis whatsappt me dat zijn Duitse collega’s vandaag met de angst in hun ogen zitten. De krant Die Zeit heeft het over ‘Duitsland in shock’. Duitse BN’ers doen hun plicht door hun ongenoegen over de haat van AfD en al hun kiezers uit te spreken. Georgina Verbaan-achtige tv-vrouwen hebben op ‘Die Linke’ gestemd vertellen ze, omdat ze ‘de olifant willen redden’ of ‘tegen wapenhandel zijn’. Gelukkig, de wereld is nog als gisteren.
Het is net Nederland, maar dan erger. Omdat de Duitser echt niet kan improviseren.
De naïviteit van het links-geïndoctrineerde deel van het Duitse volk is in vierentwintig uur omgeslagen in angst. Zoals dat gaat. Wie niet in de realiteit leeft kan alleen maar bang zijn als de waarheid zich onvoorbereid opdringt. De AfD, die er de afgelopen lente nog heel slecht voor stond in de peilingen – ze zouden de 5 procent ‘zeker niet halen’ – werd in de media maandenlang gereduceerd tot lastige puber. Net als hun kiezers overigens, die onder druk van de publieke opinie wel zouden bijdraaien (er was zelfs een campagne gestart die mensen uitdrukkelijk opriep om helemaal niet te stemmen als ze AfD overwogen). En als ze niet zouden bijdraaien, dan was het uiteraard te verwachten dat er op verkiezingsdag een wonder zou gebeuren. ‘Ik hoop op een wonder,’ zei een Duitse naast me op de bank gisteren toen de eerste uitslagen binnenkwamen.
Wat je gadeslaat vlak na de uitslag van de ‘Wutwahl’ is hoe men eigenlijk tegen de klippen op de realiteit terug in Merkels ‘Mutti’ wil krijgen. Zo las ik dat 86,2 procent van de kiezers wél gewoon ‘fatsoenlijk’ had gestemd. Maar beste Duitsers, het ligt er maar aan vanuit welk perspectief je dat nog zo kan zeggen. Duitsland ‘verrechtst’ met een kwart stemmen voor AfD en FDP en die definiëren fatsoen nu heel anders. Merkels onfatsoen is zeg maar niet langer gewoon een mening.
Een nieuwe balans moet gezocht worden tussen gekoesterde politiek correcte leugens en de realiteit van een rechts electoraat dat ook nog eens de macht heeft gekregen. Je moet je voorstellen dat de AfD in Duitsland nu even groot is als de PVV in Nederland nu. In één klap.
De reflex is nu dus om AfD en aanhang als de definitieve terugkeer van het nazisme te beschouwen, een behoefte die Merkel als ‘slachtoffer van al die onverdraagzaamheid’ zeker zal gaan uitbuiten. Er zal, als de eerste verbazing van journalisten is gaan liggen (“wat bezielt die mensen in Saksen om op AfD te stemmen?”) waarschijnlijk een Trumpiaanse wind gaan waaien door het Duitse medialandschap, iets waar gisteren al blijk van werd gegeven bij de populaire praatprogramma Anne-Wil.
Hoe het de AfD met al die onfrisse types zal vergaan weten we niet. Maar feit blijft dat de eigen historische vergetelheid en het utopische gewauwel van versleten politici en mainstream media over diversiteit, tolerantie en ‘anti-haat’, met hun kenmerkende weerloze houding tegenover ‘een veranderend Europa’ (richting de afgrond) in ieder geval een collectieve zelfmoord zal betekenen.
Mensen voelen dat aan, en vooral in het oosten van Duitsland is er op AfD gestemd (ruim 25 procent daar). Daar herkennen ze de patronen van de ideologie van links ressentiment, en zeggen: dat nooit weer. En je kunt maar zo lang wegkijken voor problemen van immigratie, een ondemocratische EU, islamitische terreur en het algehele gevoel dat we ‘ons thuis’ kwijtraken.
Ik heb de AfD (net als de PVV, Trump, Marine Le Pen en alle anderen) graag waar ik ze kan zien – namelijk als volksvertegenwoordigers van mensen die niet meer als verborgen pubers in de kelder van hun ouders opgesloten willen zitten.
