Picture this: je staat in de keuken van een van de allerrijkste mensen van Nederland. De omvang en uitrusting van die keuken valt nog wel mee, het is de hal die imponeert. Die is net zo groot als mijn woonkamer – en geloof me, mijn woonkamer is groot. In de hal brandt de openhaard die in mijn huis ontbreekt. Ik bevind mij in het epicentrum van het kapitalisme en zweet peentjes in mijn jurkje dat aandacht trekt: “Is dat Missoni? Zal wel een flinke rib gekost hebben.” Rare opmerking maar ik schiet in de lach: “Há, een paar ribjes. Ik zit in m’n Missoni periode dus heb nog wat vriendjes van die jurk erbij gekocht!”
Niets kopen
En dan komt de aap uit de mouw: “Ik heb al in geen maanden gewinkeld. Niets gekocht. Geen schoenen, geen tassen, geen kleren… helemaal niets. Niets!” Doodse stilte. Ik verslik me bijna maar de beste opmerking moet nog komen: “Ja eh, niet uit financiële motieven hè, maar gewoon, omdat ik me afvroeg of ik het kon, een jaar niets kopen.”
Ah, het is helemaal in, een jaar niets kopen. Het is een dieet, het verlengde van een jaar geen suiker, geen vet, geen koolhydraten maar dan in de categorie een jaar geen creditcard. “En, lukt het?” Nog vijf maanden, klinkt het ferm. “Ik moet het kunnen. En weet je, ik geef al m’n kleren weg. Hop, weg met de Dolce Gabanna’s en de Chanels, weg met alles. Ik heb zoveel, het is allemaal teveel. En ik heb nóg genoeg. We kopen niets meer omdat we het nodig hebben. We kopen omdat we niet beter weten. En genieten? Mwah, je hangt het weg in de kast om het ooit ‘ns te dragen. Ik kijk echt uit naar het moment dat ik weer los mag gaan en dan ga ik een week lang los ook. Maar ik denk wel dat ik voorgoed anders dan winkelen kijk. Nee Ebru, ook geen schoenen. Of tassen. Gewoon NIETS!”
Ik wil een vierde huis
Het is decadentie ten top en hoewel een Quote toptien-notering mij in dit leven niet meer zal lukken, begrijp ik het volledig. Ik heb drie huizen en aas op het vierde. Ik heb twee auto’s en aas op een derde. De stad ingaan en met lege handen terugkomen is een kansloze onderneming. Niet kopen is geen optie. Kopen is een vanzelfsprekendheid. Maar… waar mijn ene huis in ingericht met extreem oog voor comfort en stijl, refereer ik aan het andere huis als ‘Ikea-huis’. Ook de dresscode is er anders: in plaats van kasten met merkkleding en stellingen met ongedragen schoenen, liggen er flipflops in alle soorten en kleuren en nou ja vooruit, een hoop Lacoste-gympen. Echt een hoop. Het is dresscode campingoutfit en bikini – die weer wel van een goed merk zijn en eveneens in een veelvoud aanwezig.
Lang leve de egoïstische kapitalist
De extremen van het Ebru zijn verwarren me: de campingoutfit staat me misschien nog wel beter dan de powersuit. Wat is waar? Kun je daar achter komen door een jaar lang niet te winkelen? Moet je dat willen? Ik kan het niet. Ik wil het niet. Ik wil mezelf geen beperkingen opleggen, op geen enkel vlak (vandaar dat afvallen ook een heilloze missie is – beetje mezelf lekkers ontzeggen…). Het kapitalisme zit in m’n genen, ik ben een mazzelaar die het echt niet altijd even breed gehad heeft maar ik heb altijd een rotsvast vertrouwen in spenderen gehouden. Om het leven voor mezelf te veraangenamen. Het draait om mij, om mijn mentale welzijn en ja, dat gaat gepaard met comfort in alle opzichten. Ik ben niet alleen een egoïst maar ook een kapitalist – and not ashamed to admit. Als het goed gaat met mij, mag m’n hele omgeving meegenieten. Lang leve de egoïstische kapitalist. Lang leve ik.
Ebru Umar (Den Haag, 20 mei 1970, de zon begon te schijnen, de vogels zongen hun hoogste lied) schrijft wekelijks over wat ze meemaakt in de breedste zin des woords. Umar is columniste voor onder meer dagblad Metro en het opinieblad voor de sportieve man Men’s Health.
