Zeg me wie je bent. Wie. Ben. Jij? Waarom zou ik jou moeten kennen? Serieus moeten nemen? Why? Omdat je me weet te vinden via Twitter (OMG, applaus!), Facebook (nope!) of via comments bij mijn columns? Wie ben jij? Anders dan iemand die tijd teveel had om me te melden hoe slecht ik wel niet ben. Verwaand. Over het paard getild. Excuusallochtoon. Vrouw. En de mooiste: ‘dat Theo zich in zijn graf zou omdraaien’. Theo is gecremeerd. Just saying. Wie ben jij, ontzettende nobody met een mening?
Ik ben jullie zat. Als je mij zo kut vindt, lees me dan niet. Maar nee hoor, jullie hebben tijd teveel. Jullie zijn masochisten. Werkloze masochisten die keer op keer, dag in dag uit op zoek gaan naar mij, voor jullie dagelijks portie zelfkastijding, gevolgd door brulaapgedrag: zie mij de grootste aap van Twitter zijn. “Ik durf @umarebru van repliek te dienen.” Nou nogmaals dan: applaus! Jullie zijn de verpersoonlijking van het meest mislukte wezen op aarde en omgeving: de mens. En ja, ook ik ben op diverse fronten mislukt. So?
Er is echter een groot verschil tussen de mislukkeling die jullie zijn en mijzelf. Ik ben columnist. Het eerste wat een columnist doet als ze wakker wordt, is het geven van een mening. In mijn geval geef ik die eerste mening aan mezelf – bij gebrek aan toehoorders. Soit, ik luister graag naar mezelf, ik durf zelfs te stellen dat ik naar niemand anders dan mezelf luister. Maar onthoud één ding: jullie mening boeit me niet.
Vind me stom.
Vind me slecht.
Vind me talentloos.
Vind me lelijk.
Vind me dom.
Vind me whatever.
Echt, vind me whatever. Maar accepteer dat het me niet kan schelen wat je van me denkt. En accepteer dat jouw mening niet eens bij me aankomt laat staan dat ik erop reageer. DUS STALK ME NIET OP TWITTER. ‘Tuurlijk, jullie liefdestweets, want heus, was sich liebt dat neckt sich, ik weet heus wel dat jullie lelijke dingen tegen me tweeten omdat jullie van me houden, dus jullie liefdestweets: ik lees ze. Ik heb ze gezien. Maar maak nou niet de fout om te denken dat als ik je liefdestweet aan mij retweet, dat ik je gelijk geef. Dat ik van je houd. Dat ik met je in gesprek wil. Dat ik je wil leren kennen. Dat ik je wil overtuigen van jouw ongelijk. En maak vooral niet de fout om te denken dat ik jouw bezit ben, verplicht om te keffen als je me aandacht geeft. Nee. Jij interesseert me niet. En jouw mening… OMFG, waarom zou jouw mening mij interesseren? De mening van een sadomachistische werkloze die in plaats van sollicitaties tweets de wereld instuurt!? Nee. Tenzij je een columnist, journalist, collega in de breedste zin van het woord, familie, vriend, vriendin, vage kennis of mijn moeder bent: jouw mening over mij interesseert me niet. Jij bent een gekkie. Get a life. Laat me met rust.
Ebru Umar (Den Haag, 20 mei 1970, de zon begon te schijnen, de vogels zongen hun hoogste lied) zal vanaf vandaag op deze plek en uur wekelijks schrijven over wat ze meemaakt in de breedste zin des woords. Umar is columniste voor onder meer dagblad Metro en het opinieblad voor de sportieve Man Men’s Health.
Foto: Richard van der Klaauw
