Hij weet het zeker. En zal het me vertellen ook: “In Europa verdient een aannemer ten minste 70 euro per uur.” Niet dat hij ooit in Europa geweest is. Nee, hij heeft het gehoord. Van Sonja. Een Ierse voor wie hij werkt. “Jij zou in Europa zoveel meer kunnen verdienen dan in Turkije.”
Dat Sonja liegt, komt niet bij hem op. Hij is vijf jaar jonger, tien centimeter kleiner en tenminste vijftien kilo lichter dan ik. Een sigaret tussen zijn knokige vingers. Hij inhaleert door zijn tanden. Een Koerd uit een of ander gehucht bij de Iraakse grens. Heeft amper zijn middelbare school afgemaakt en is een jaar of vijftien geleden neergestreken in het meest westerse stukje Turkije dat hij kon vinden: Kusadasi. Mijn buurman. Mijn straatarme buurman, die kinderen fokt alsof hij de vergrijzing in Europa eigenhandig wil oplossen. “Ik ben toch echt aan de pil,” bezwoer zijn vrouw me terwijl ze over haar zwangere buik wreef. Ik betwijfel of ze weet hoe de pil werkt. “We hadden vier kinderen toen ik zwanger raakte van de vijfde. Vlak na de abortus verongelukte de jongste. Onze enige zoon. Daarna heb ik gelukkig nog een jongetje gebaard. En tja, om nu weer een abortus te laten plegen is toch wel de goden verzoeken, ik kreeg het niet om mijn hart. En die pil, dat werkt dus niet.”
Niemand verdient 70 euro per uur netto in een vast dienstverband
Haar man, die bijklust als timmerman/ elektricien/ manusje van alles voor toeristen met een casa in Kusadasi, zou 70 euro kunnen verdienen in Europa. Per uur. Gelul. Afgrijselijke Europeanen die deze nonsens aan de lokale sloebers ophangen zouden een inreisverbod voor Turkije moeten krijgen. Natuurlijk zijn er dagen dat ik 70 euro per uur verdien, maar die zijn aan de vingers van één hand te tellen. Niemand verdient 70 euro per uur netto in een vast dienstverband. Hij kijkt me geringschattend aan. Sonja zegt het en Sonja heeft gelijk. Hij zegt het niet maar dénkt het wel: als jij dat niet verdient in Europa, met je opleiding en studie, en ik zou dat als timmerman wél kunnen verdienen tja Ebru Umar, dan ben je gewoon mislukt. En natuurlijk ben je mislukt want anders zou je wel in Nederland zijn. Werken, voor 70 euro per uur in plaats van rondhangen in Turkije.
“Ten eerste betaalt iedereen in Europa belasting. In Nederland kan dat oplopen tot 52 procent, weet je wat dat betekent? Dat de helft van je salaris niet eens op je rekening terecht komt. Het is al verdwenen voordat het gestort wordt.” Ik praat tegen dovemansoren, een wazige blik is alles wat ik krijg. Het concept belasting, en dan ook nog 52 procent, is lichtjaren verwijderd. “Verder verdient een aannemer of klusjesman tussen de 18 en 40 euro per uur. Als je een Nederlander bent, zit je tegen de 40 euro aan – en dat is dan wit. Daar gaat nog belasting af. Polen, illegalen zoals Koerden als jij zitten eerder tegen de 18 euro. Voor een tijdelijk klusje. Dat is dus geen dienstverband maar een lucky shot. En je denkt toch zeker niet dat iemand een illegaal aanneemt?! Een Koerd die de taal niet spreekt?”
Hij knikt. En zwijgt. Ik ben zijn buurvrouw. Mij tegenspreken is een vorm van minachting. Zijn zwijgen ook. Ik heb ongelijk. In Europa verdienen aannemers en klusjesmannen 70 euro per uur. Minimaal.
Ebru Umar (Den Haag, 20 mei 1970, de zon begon te schijnen, de vogels zongen hun hoogste lied) schrijft wekelijks over wat ze meemaakt in de breedste zin des woords. Umar is columniste voor onder meer dagblad Metro en het opinieblad voor de sportieve man Men’s Health. PS. Yep, dit stukje zou een veelvoud van 70 euro per uur opgeleverd hebben. Op elke andere plek dan DeJaap.nl – krijg je ervan, als mislukt columnist.
