Het schijnt erbij te horen, als auteur. Als contactgestoorde columnist. Als semi autist met vaste rituelen. Maar toch hé. Toch is het elke keer weer een verrassing. WHY? Dat is de enige vraag die je stelt. Hoewel, niet helemaal. De enige vraag die je stelt in een existentiële crisis blijft het antwoord schuldig: wat is in hemelsnaam de zin van mijn leven?
En toch is er een antwoord op. Nota bene een antwoord dat ik ken. Het is zó simpel dat mensen er boos om worden als ik ‘m met hand en tand verdedig. Het leven heeft geen zin. Doodgaan is de enige zin van het leven. Ook van mijn leven. In de tijd dat je ademhaalt, rondloopt op deze wereld, moet je jezelf zien bezig te houden. Op zich lukt dat redelijk ware het niet dat aan dat bezighouden wat voorwaarden zijn verbonden. Je moet jezelf zien te onderhouden en anderen geen last bezorgen. Als columnist lukt me dat aardig hoewel je bijna zou denken van niet. De liefdesbrieven die ik mag ontvangen zijn in de categorie ‘jij bent verschrikkelijk’ en impliceren dat ik mensen dus wél last heb bezorgd. Alsof ik ze dwing mijn stukjes te lezen!
Mensen zijn dom en slecht
Boeiende wezens, mensen. Intens dom ook. En slecht. Mensen halen het slechtste in elkaar naar boven; ik ben ervan overtuigd dat het beter is om alleen door het leven te gaan. Dat de mens niet geschapen zou zijn om alleen door het leven te gaan, is een illusie. Juist waar mensen zijn, wordt ruzie gemaakt. De mens is per definitie a-sociaal; omgang met andere mensen draagt bij aan de mind fuck van vragen als ‘wat is de zin van mijn leven’
Inmiddels ben ik al twee dagen bezig met het uitzoeken van nieuwe bekleding voor de bank. De vijfde in vier jaar tijd. Totaal zinloos. Vandaar dat ik al mijn hele leven aan het lijnen ben. Jo-jo’en is een beter woord. Ik heb niets beters te doen dan me de ene helft van het jaar k-voelen en eten, en de andere helft van het jaar te bewegen en lijnen. Het hele jaar door hetzelfde doen is ook zo saai. Dik of dun, met de juiste bankbekleding of niet, uiteindelijk gaan we toch dood.
Tot aan de dood is het zaak om je leven zo in te vullen dat je je niet verveelt. Ik verveel me nooit. Maar zodra ik ga nadenken over de zin van mijn tijdsbesteding, raak ik in een existentiële crisis. Het leven heeft geen zin – anders dan mezelf bezig houden? Maar wat als ik geen zin meer heb om mezelf bezig te houden?
Ebru Umar (Den Haag, 20 mei 1970, de zon begon te schijnen, de vogels zongen hun hoogste lied) schrijft wekelijks over wat ze meemaakt in de breedste zin des woords. Umar is columniste voor onder meer dagblad Metro en het opinieblad voor de sportieve man Men’s Health.
