Ik begrijp dat veel collega-auteurs op ThePostOnline tegen de nieuwe donorwet zijn. Zij verzetten zich tegen het idee dat de overheid mag bepalen wat er met hun lichaam gebeurt als ze dood zijn. Nu heb ik begrepen dat een dood lichaam iets anders is dan een levend lichaam, en dat een dood lichaam juridisch gezien een ‘zaak’ is geworden. Ik heb ook begrepen dat de overheid alleen over het dode lichaam van Bert Brussen, Malou van Hintum en Dieuwertje Kuijpers mag beschikken als zijn verzuimd hebben bij hun leven aan te geven dat zij niet willen dat er na hun dood nog in hun dead body gesneden wordt.
Het argument van de overheid lijkt mij sterk. Met extra donor organen kunnen jaarlijks minstens 150 patiënten gered worden. Maar ik begrijp dat zo’n argument een rechtgeaarde libertariër niet overtuigt. Nu stellen zij er eigenlijk ook geen libertaire oplossing tegenover. Hoe zouden we die patiënten op een andere manier kunnen redden, zonder dat de overheid zich daarmee bemoeit?
Ik zou Bert, Malou en Dieuwertje een suggestie aan de hand willen doen die geheel past in in anarcho-liberale levensovertuiging. Laat de overheid zich niet bemoeien met de orgaan handel. Er zijn in veel Afrikaanse landen duizenden mensen die graag een orgaan afstaan als daar een redelijke beloning tegenover staat. Zeg 1000 euro. Zij doen dat geheel vrijwillig: de overheid komt er niet aan te pas. Op die manier krijgen de Nederlandse patiënten die een orgaan nodig hebben een orgaan van een kerngezonde Afrikaan. De Afrikaan kan met dat geld het leven van zijn of haar ondervoede kinderen redden en de lichamen van Bert, Malou en Dieuwertje blijven ook na hun dood ongeschonden. Zo maakt de vrije markt van donororganen heel veel mensen gelukkiger, terwijl de nieuwe wet van de ‘donordrammers’ alleen maar tweedracht zaait.
Ik ben benieuwd naar hun reactie.
