Ze had haar keuken geverfd. Femke Halsema. Ik las het op Twitter en voelde direct het grote verdriet van deze boodschap. Toen zij in december 2010 uit de Kamer ging, zei ze dat ze ging genieten van ‘een midlifecrisis, een boek schrijven en de keuken schilderen’. Pfff. Dat heeft dus nog anderhalf jaar geduurd. Ook dat boek hebben we nooit gezien. Toentertijd voelde dat goed, dat schilderen van die keuken. Ik zag dat voor me. Sigaret in de mondhoek. Muziek van The Prodigy. En Femke die in een witte overall een kwast vasthoudt. Daaronder was ze naakt. Ook dat voelde goed. Bevrijding. Twaalf en een half jaar politiek. En dan ben je klaar. Ik zie Femke diep inhaleren als ze de eerste streep zet met haar blauwe kwast op het gootsteenkastje.
Maar nu voelt het niet goed. Een week daarna las ik een klein berichtje dat ze voorzitter wordt van de raad van toezicht van de ASN bank. Ook toen zuchtte ik een verdrietige zucht. Dat zijn baantjes die een vrouw in een diepe midlifecrisis dus doet.
Ik ben Femkenist. En ik mis haar. Met het geitenwollensokken GroenLinks heb ik weinig. Maar Femke had van GroenLinks een sociaalliberale partij gemaakt. Geen gedram meer, maar pragmatische oplossingen. Waar ze me vooral raakte, waren de discussies over Ayaan en Geert. De vrijheid van meningsuiting was haar veel waard.
Ik heb ooit een sigaret met haar gerookt. Althans, zij rookte en ik rook haar. Ze was toen net in debat geweest met Afshin Ellian. Het was saai, want Femke en Afshin waren het roerend met elkaar eens. Dat was toen nog vrij logisch.
Zij maakte van GroenLinks een partij die ertoe deed. Net als Wouter Bos wist ze haar partij een andere richting op te sturen. In de beginjaren was ze nog de mooiere versie van Agnes Kant, maar later zette ze de flirt in als wapen. Ze kon glimlachen.
Maar wat ze vooral kon, was boven de partijen staan. Waar ze vroeger dat wijzende vingertje had, waar links een patent op heeft, zo was ze ineens in staat een hand uit te steken.
Femke wilde Paarsplus. Maar Job wilde niet. En toen wilde Mark ook niet meer. BOEM! Weg droom. Weg droomcoalitie. Daarna ging Mark naar Geert en Maxime. De rest is geschiedenis.
Hoe anders zou het zijn geweest als niet Job Cohen, maar Wouter Bos de hand van Femke had vastgepakt. Samen hadden ze Mark overgehaald. Rutte heeft een ruggengraat van rubber, dus als er van hem verlangd wordt dat hij naar links buigt, dan doet-ie dat.
Nu GroenLinks wegzakt, door geklungel, Samsom verliefd is op Roemer en Pechtold vooral op een cynische clown lijkt, zal die droom ook niet meer terugkomen. Paarsplus is dood. Morsdood.
Met die wetenschap heeft Femke haar keukentje geverfd. ‘Oh ja, voor ik het vergeet. De keuken is geschilderd #belofteingelost.’ Dat twitterde ze. Ik zie het weer voor me. Femke steekt weer een sigaret op, knoopt het bovenste knoopje van haar overall los om zweet uit haar hals weg te vegen. Toen keek ze naar de tekst die ze zojuist de wereld in geworpen had. Ze keek naar de keuken en begon hard te huilen.
Marcel Duyvestijn heeft één keer met een rood potlood hard op Femke Halsema gestempeld. Hij is liefdevol lid van het leven, maar ook Femkenist tot in het diepst van zijn ziel.
