Als christen heb ik mijn kruis te dragen. Flauwe grappenmakers zouden hier fraai mee uit de voeten kunnen. En ik ook, trouwens. Eentje dan: christen zijn vaak zo kruisgericht. Goed, dat hebben we gehad. Door met “de opdracht” waarmee ik begon. Letterlijk en figuurlijk zie ik dit namelijk als iets dat ik van The Man Upstairs dien te doen. En door het te doen, dien ik Hem dan weer.
Figuurlijk mijn kruis dragen, betekent voor mij dat ik deal met minder fijne omstandigheden die zich ook in mijn leven voordoen. Jawel, mijn lijn met boven zorgt er niet voor dat de zon altijd schijnt, dat alles goed gaat en dat een witte wolk van voorspoed constant boven mijn hoofd hangt. Daarom vind ik het ook zo merkwaardig als mensen roepen dat “christenen gewoon ergens in geloven omdat ze houvast zoeken en geruststelling”. Als mensen roepen dat “dat lekker makkelijk is”. No way, laat ik het zo stellen: als ik niet zo hardgrondig geloofde in Gods bestaan, weet ik niet of ik het wel zou geloven… Ik zou meer speelruimte krijgen en me minder druk maken over bepaalde zaken als ik mijn geloof over boord kon zetten. Maar dat lukt niet, want ik geloof het. En bovendien: onderaan de streep geniet ik ervan en zou ik m’n levensovertuiging en daarmee mijn God nooit kwijt willen.
Jeanine Hennis
Letterlijk mijn kruis dragen, dan. Want ik begon te typen naar aanleiding van de discussie die voortkwam uit de uitspraken van VVD-kamerlid Jeanine Hennis. Vooropgesteld: van mij mag mevrouw Hennis alles zeggen. En trouwens, als ze dat specifiek van mij niet mocht, zou ze zich daar weinig tot niets aan gelegen laten liggen, vermoed ik. Zelfs wát ze heeft gezegd over het niet dragen van religieuze symbolen: fine with me, in die zin dat ik me niet persoonlijk beledigd voel. Maar… ik voel me wel in …ehm… aan mijn kruis getast. Want dat kruis is nu juist het symbool dat ik graag draag en wil kunnen dragen om uiting te geven aan m’n geloof.
In een land waar we de meest bizarre prints out in the open mogen dragen, een land waarin Bennie Saunders en half Center Parcs tattoos flashen, een land waarin stoere bikers hun colours nooit af zouden staan (hoor je de VVD daar ooit over?), een land waarin vrouwen met harembroeken lopen en mannen met knotjes. In dat land mogen mensen toch ook religieuze tekens dragen. Dat is hun liefhebberij. Zolang gezichten goed (ge)zichtbaar zijn, vormen hoofddoeken, keppeltjes, tulbanden, shivahangertjes en kruizen geen enkele belemmering of bedreiging.
Burberry
Als ik erover nadenk, komt dit hele gedoe gewoon voort uit liberale jaloezie. “Hadden we zelf maar een symbool” dacht Jeanine Hennis. Ik heb goed nieuws. En dat goede nieuws verpak ik hierbij in een prachtig poldercompromis: jullie liberalen mogen de burberry-shawl en het zonnebankbruin hebben, dan mogen wij onze religieuze spiegels en kralen. Deal? Deal!
