“Dat vind ik nou een originele vraag, Sierd; wat ik denk als we over dat bruggetje rijden en we die sloppenwijken zien liggen? Meestal denk ik dan even aan huis want ik heb nogal heimwee. Het valt natuurlijk niet mee om je elke dag te laten afzeiken door een volwassen man als je je hagelslag niet met de goede hoek op je boterham uitstrooit, maar daar is nog mee te leven. Het is ook best vermoeiend om van de ex-keeper van Volendam te horen hoe ik me moet vrijlopen, want bij Arsenal en Manchester pak je daar ook wel iets van op, lijkt me. Maar ook dat is nog wel te doen.”
“Weet je waar ik een beetje mee worstel, Sierd? Ik weet niet of jij dat hebt, maar soms verlang ik naar het trapveldje bij mijn vader om de hoek. Het leven was toen nog zo lekker overzichtelijk. Mijn vriend kwam ’s ochtends langs en dan gingen we gewoon de hele dag voetballen. We begonnen met twee doeltjes van een meter of twintig bij elkaar vandaan en dan was het gewoon een kwestie van uithalen. Later kwamen alle andere jongens en meiden uit de wijk erbij en dan gingen we poten. Ik kan me nog goed herinneren dan één jongetje altijd ging huilen als hij achter stond. Nee, dat was ik niet, Sierd.”
“Maar nu is mijn leven altijd zo serieus. We hebben thuis zo’n schoolbord met alle activiteiten van de kinderen en ik word al moe als ik ernaar kijk. Laatst zat ik al klaar met de wisser….Het was vroeger allemaal zo overzichtelijk: je kon met een bal óf met zo’n grote bak eigen merk-Lego spelen…Het leven is toch veel te ingewikkeld geworden? Laatst hadden we een kinderfeestje en het leek die kleine man wel iets om in een luchtballon over de buurt te varen. Ken jij dat spel nog met die bak water? Je weet wel, wat snoepjes, een oude stinkende theedoek en je handen op je rug? Dat vond ik altijd wel mooi…”
“Natuurlijk zijn het allemaal luxeproblemen, maar ik heb zo mijn eigen theorietje over de verhouding tussen geld en geluk. Geld maakt gelukkig, maar er is een soort omslagpunt. Een normaal huis, tweemaal vlees in de week, het lidmaatschap van de voetbal, schone kleren en een keer per jaar met de caravan naar Zuid-Frankrijk is meer dan genoeg om lachend door het leven te gaan. Meestal zijn journalisten geen rekenwonders dus ik help je een beetje. Ik heb laatst met mijn vader samen een plannetje gemaakt.”
“Voor zo’n relaxt leven met een normaal huis, normale kleren en een lidmaatschapskaart van de voetbalclub heb je in Nederland ongeveer 50.000 euro nodig met een heel gezin. Ik heb eens op mijn ING-account zitten kijken en ik verdien ongeveer 14 miljoen euro per jaar dus daar kan ik gemakkelijk per jaar 250 mensen een vrolijk leven van geven. Ik zou er niet zo’n Postcode Loterij showtje van maken en elk jaar duizenden euro’s weggeven want dat vind ik nogal ordinair. Ik maak een afspraak met een uitzendbureau en die bellen dat ze een baan voor die mensen hebben. Toen we gisteren over die brug reden, heb ik direct mijn vader gebeld of hij een lijstje wilde maken. Hij houdt nogal van mensen namelijk. Jij vindt dat misschien allemaal Roemergelul, maar ik vind dat eigenlijk heel normaal…We beginnen in Nederland en volgend jaar doen we hetzelfde in Engeland. Misschien willen er meer voetballers meedoen.”
Liefhebber van verhalen waarin een simpele voetbaljongen het opneemt tegen het grote geld op de Zuidas? Bas Hakker schreef de Tranen van 88, feelgoodroman over voetbal, vrienden en het leven.
